Vertwijfeld duwde Carla tegen de deur van de tassenwinkel. Gesloten? Hoe kon dat nou? De tassenman was altijd open. Zeven dagen per week stond hij in zijn winkel. Waarom nu dan niet?
Hij was weg, stond op de deur. In verband met mijn afwezigheid, ben ik er niet. Ja, dat zag ze zo ook wel. En haar lievelingstas dan? Die mooie rooie uit Lissabon? Vorige week had ze hem voor reparatie afgegeven. Een van de hengsels had het begeven en de tassenman was de enige die dat kon maken.
Afwezig. Tot wanneer stond er niet bij. Kwam hij nog terug? Vast niet, anders stond er wel een datum. Dat deden winkeliers toch altijd? Een bordje ophangen tot welke datum ze weg waren? Wij zijn afwezig van… tot … , zodat je wist wanneer de winkel weer openging. Of wegens omstandigheden vandaag gesloten. Dan wist je ook meteen waar je aan toe was. Maar zomaar de deur dicht doen? Wie deed dat nou? De reden is dat ik weg ben. Hoezo weg, dacht Carla. Op vakantie? Verhuisd? Dood? Hoe kwam ze dan weer aan haar schoudertas?
Ze duwde nogmaals vruchteloos tegen de deur. Die verschoof geen millimeter. Hermetisch gesloten. Niet open te krijgen. Nou, als het moest, trapte ze die 
Carla drukte haar neus tegen de ruit en tuurde naar binnen. Het was donker. Geen teken van leven. Wat tassen op de toonbank, maar de hare zag ze nergens. Ook niet op de planken met gerepareerde lederwaren. Waar was de tassenman?
_______________________________________________________
Geschreven voor Plato’s WE 300 woord van augustus: verlaten.
Meer augustuswoordverhalen lezen of zelf meedoen? Klik hier.
het geeft goed dat je soms zo onredelijk en mateloos boos kunt worden om iets wat je niet zelf in de hand hebt. Daarom zo herkenbaar.
Eén conclusie is duidelijk: als hij dood was had hij die mededeling niet kunnen plaatsen…
Hihihi grappige invulling en grappige winkelier. Goed geschreven weer en een prachtige tas. Ik denk dat ie gewoon even eten is…. In Aix-de-Provence zagen we trouwens een bordje hangen op de deur van een badkledingwinkel ” I’m tanning”
Die is ook erg leuk!