De zus van mijn zus en zo

Een poosje geleden naar een verlate nieuwjaarsreceptie geweest van (voorheen) Licht en Lucht, een Amsterdamse stichting voor kindervakantiekampen. Kinderen tussen 4 en 12 kunnen – in de zomervakantie – drie weken lang, vijf werkdagen, van 8 tot 5, met de bus naar grote tenten in de Kennemerduinen om daar overdag lekker te spelen met zand en water, ‘s Avonds liggen ze dan gewoon in hun eigen bed. Vele jaren geleden waren mijn toenmalige man en ik daar een aantal jaar sterk bij betrokken. We zaten in het bestuur, ik was daarnaast een van de twee hoofdleiders en hij ‘deed’ de materialentent. Enfin, lang verhaal kort, als je eenmaal met de ‘Licht en Lucht ziekte’ bent besmet, kom je daar nooit meer vanaf. Dus is er een reünie, dan ga ik erheen.
Mijn elf jaar jongere zus ging ook mee, want zij is destijds een jaartje mee geweest als groepsleidster. Ze werd dat jaar zeventien tijdens een kampweek en had van de andere hoofdleider een kettinkje en een paar oorbellen gekregen, waar ze erg verguld mee was. Ze had ze altijd bewaard.
Enfin, zij mee. Ik kende nog wat mensen, maar mijn zus dus alleen die hoofdleider en zijn partner, dus zij stelde zich aan iedereen voor als ‘de zus van mijn zus’, wat voor de mensen die mij alleen van horen zeggen kenden, tot grote hilariteit leidde.

Gratis foto van Pixabay.com

Gezellige middag, lekker gekletst en ‘de zus van mijn zus’ besloot, na een gesprekje met een oudere dame die al tien jaar elke zomer meegaat om koffie en thee te zetten, dat zij dat komend jaar ook gaat doen. Of ik ook weer mee ging. Nou eh… dacht het niet. Die tenten staan in de duinen, dus je moet voortdurend door het zand zeulen, er rennen de hele dag 180 kinderen om je heen en ik ben al doodmoe van een dag in mijn week mijn kleindochter (lichtelijk overtrokken hoor 😇).

Diezelfde zondag stuitte ik in de Volkskrant op een foto van een Amerikaans echtpaar dat, intens verdrietig, naar het hart van hun zoon staat te luisteren(>klik<). Zoon dood door een auto ongeluk, hart leeft verder in een grote donkere Amerikaan, die beide ouders omarmt. Nou, dan houd ik het niet droog. En het duurt een poosje voordat ik weer zonder tranen verder kan. Emotioneel incontinent. Het wordt steeds erger.

Van de week was ik weer even bij de Hema. Doet er verder niet toe, maar je moet toch wat? Ik heb bijna altijd een notitieboekje bij me om bijzondere dingetjes te noteren, maar er gebeurde niets. Ik zat in het restaurant met een kop warme chocola en een kaasbroodje. Heerlijk, maar nauwelijks het vermelden waard. Ja, het sneeuwde buiten, dat is een klein beetje bijzonder. En tegenover me, een tafeltje verder, verorberde een keurige meneer een saucijzenbroodje met mes en vork.
Wat wel opviel; de kleuren van bijvoorbeeld baddoeken zijn somber; grijs, donkergrijs en wit, met hier en daar een donker bordeaux exemplaar. Waar zijn de vrolijke rode, roze, paarse en groenen gebleven? Zelfs blauw, wat toch een duidelijke waterkleur is, is nergens meer te bekennen. Is dit een voorbode van een nieuwe recessie?