Moppentappertjes – update van drukken dd 11-9-2011

Vanaf een jaar of zes, misschien wat jonger, hield mijn zoon, zoals bijna elk kind van die leeftijd, van komische verhaaltjes;
“Papa, zijn peren groen?'”
“Meestal wel knul.”
“En zijn ze ook nat?”
“Welnee joh.”
“En pootjes, papa, hebben peren ook pootjes?”
“Natuurlijk niet! Hoe kom je daarbij?”
“Dan heb ik misschien een kikker opgegeten!”
Hij kon er geen genoeg van krijgen en deed het in zijn broek van pret om raadseltjes als; ‘Wat zit in een boom en doet pfff, pfff, pfff? – Een nestje fietspompen’, of ‘Wat is groen en glijdt van een berg? – Een skiwi!’ of ‘Wat is het verschil tussen een koe en een brievenbus?’ En als je dan antwoordde dat je geen idee had, kwam hij proestend met:
“Echt niet? Nou dan kun je later beter geen postbode worden.”

Op verjaardagen kreeg hij van vriendjes moppenboekjes cadeau. Daar las hij dan uit voor, snikkend van het lachen, terwijl de tranen over zijn wangen liepen. De meeste kende hij al snel uit zijn hoofd, zodat hij de hele dag uit zijn moppentrommel kon putten, tot groot plezier van zijn zusje. Zij kon enorm lachen om al die kindermoppen, maar bleek, net als ikzelf trouwens -het zal in de genen zitten-, geen goede moppentapster omdat ze de clou meestal niet wist te onthouden. Wat dan ook weer grappig was, maar om de verkeerde reden.

In groep vier was het in zijn klas ineens ontzettend leuk om over ontlasting te praten. De poep- en piesgrappen vlogen je om de oren:
“Moet je horen mam; Jantje zit in de klas en de juffrouw heeft gezegd dat je één vinger moet opsteken als je moet poepen en twee vingers als je moet plassen. Dan komt Sinterklaas binnen. Hij heeft een vraag voor de juf en steekt zijn vinger op en Jantje roept hard door de klas: juffrouw Sinterklaas moet poepen!!”
Hi-la-risch!

Weer later bedacht hij met zijn vriendjes allerlei verschillende uitdrukkingen voor poepen, zoals de wc-eend voeren, een achtje draaien, omgekeerd eten of een taart bakken. Daarbij leverde vooral een bolus neerleggen uitbundig gegier en geproest op, net als een bruine trui breien.

Overigens kan mijn kleindochter – dochter van Mirjam en een absolute pretletter van 3,5 – nu al ontzettend lachen om de woorden scheetje, of poepje laten.
Waarom? Geen idee. Humor valt niet uit te leggen, zeker niet als je nog zo jong bent.

Dit stukje heb ik geupdate en werd in september 2011 in zijn oorspronkelijke versie geplaatst onder de titel ‘drukken’ in de serie Word Exact 300 van Platoonline, waarbij je een verhaal moest schrijven in 300 woorden, zonder het titelwoord te noemen. Die 300 woorden zijn nu wel ruimschoots overschreden.