Was ooit een initiatief van Melody
~~ 1) Z-o-Z staat voor Zeuren op Zaterdag!
~~ 2) Elke zaterdag een Z-o-Z-thema voor de nieuwe week.
~~ 3) Schroom niet, leef je uit, zeur naar hartelust.
~~ 4) Sluit je ‘gezeur’ af met de door jou gewenste, uiteraard positieve, oplossing!
Mijn ZOZ van deze week (als alles tegenzit) is gebaseerd op de gemoedstoestand van een alleenwonende vriend toen hij nèt 65 was geworden.
Niet zo:
Donderdag 13 maart was weer een kutdag. Niet voor niets de 13de. En al 65 jaar: begin van het einde, waar ik steeds minder bezwaar tegen heb. Donker weer, de regen kwam met bakken omlaag, het was koud, kil en somber en ik heb de hele dag weer niemand gezien. ‘s Middags zouden twee dames van de Stadsstichting komen voor fotomateriaal en artikeltjes om een internetsite te maken, maar een van die tuthola’s werd ziek, dus belden ze op het laatste ogenblik af. Ik had geen zin om te koken voor mezelf, dus heb ik de rest van de dag in grote lamlendigheid doorgebracht, op rantsoen van een paar boterhammen met kaas, voor de almaar slechter wordende verrekijk. Ben van ellende om 8 uur in bed gekropen. En toen kon ik nog niet slapen ook. Wat een kolere dag.
Maar zo:
Donderdag 13 maart had ik een heerlijke dag. De 13de is dus juist een geluksdag. Buiten was het donker, maar groeizaam weer, want het regende pijpenstelen, waardoor het binnen juist gezellig en warm was. Gelukkig kwam niemand mij storen in die zelfgekozen intimiteit. Eindelijk hoef ik na al die jaren van werken nu eens niets meer en dat heb ik dan ook gedaan. Zelfs niet gekookt, want ik ben in zo’n topconditie dat een dagje geen warm eten me totaal niets doet. ’s Avonds lekker TV gekeken, die weliswaar op randdebielen afgestemd is, maar waar af en toe iets heel aardigs tussen zit, vooral als je niet naar Nederland kijkt. Mooie, fijne dag. Een pareltje. Pas 65 jaar, nog een heel leven voor me. Heerlijk.
Geweldig die tegenstelling. Mooi opgeschreven ook. Vooral die TV afgestemd op randdebielen sprak me erg aan. Ik kijk weliswaar maar heel weinig maar toch genoeg om te weten hoe erg het is. Enfin. Gelukkig zijn er boeken.
Geef mij stukje twee maar. Van zeuren en zeiken is nog nooit iemand gelukkig geworden. Mensen die zeuren stel ik vaak de vraag: en wanneer ga je nu eens echt leven? Dan kijken ze wat vreemd op. Sommige mensen leven een uitgesteld bestaan. Zo van: morgen gaan we genieten, vandaag nog maar even niet. Alsof iedereen 150 jaar oud wordt.