Voor de garagedeur houdt onze oudste bewoonster mij staande. Ze is achtentachtig, ongeveer een meter zestig lang en weegt hooguit vijfenveertig kilo. Al jaren verruilt ze om de paar maanden Nederland voor Spanje. Tot een paar jaar geleden samen met haar man, maar sinds zijn overlijden, vertelt ze, gaat ze alleen.“Man dood, kind dood, verder heb ik niemand”, zegt ze met rasperige stem, terwijl ze met haar bijna opgerookte sigaret een nieuwe aansteekt, “ja twee zussen, maar die zijn ook oud en eentje heeft haar arm gebroken, dus die rijdt even geen auto. Maar ik ben niet eenzaam, zeker niet. Je moet er zelf wat van maken. Kom je van de week nog een koppie doen?”
Ze zou vorige week weer naar Marbella, maar op haar been zit een plek die “niet goed” is en de dokter opereert pas als die genezen is.
“Maar ik geef alleen toestemming als het geen gevolgen heeft voor de rest van mijn lijf. Ik ben verdorie achtentachtig en ik wil gewoon blijven lopen. Dood ga ik toch wel.”
Na mijn belofte dat ik snel langskom, loopt ze met voorzichtige passen de garage in naar haar roomwitte Suzuki.
N.B.: Elke overeenkomst met bestaande personen berust op toeval en de dame op de foto is niet de dame uit de tekst.
Dit blogje is een vingeroefening voor de stichting Goed Doen Voor Een Ander. De missie van deze stichting is mensen stimuleren om iets te doen voor anderen die zich in uitdagende levenssituaties bevinden, met als focus eenzaamheid draaglijker maken voor ouderen. Het doel is 3.250 personen vinden die 4 uur van hun leven willen doneren, waarmee 13.000 eenzame ouderen per week bereikt worden. Dit gebeurt o.a. door: ‘Koffieschenk Buurtprojecten’ en publicatie van het boek ‘Wat kan ik van u leren?‘
Doet me denken aan een tante die alla ng niet meer leeft. Felle tante was die tante, gaf gas bij drempels en belde gerust iemand op om hem de waarheid te vertellen. We mogen allemaal hopen dat we zo oud worden.
Een kranige dame en natuurlijk geweldig als je zó oud mag worden. Ik hoop voor haar dat de wond op haar been snel geneest.
Dat hoop ik ook.
Ik denk hierbij aan mijn moeder. Ook klein van stuk, fijn gebouwd en nog steeds goed ter been. Ze wordt in januari 95. Pillen slikt ze wel omdat ze nog steeds graag leeft en omdat het nu eenmaal niet zonder kan.
Ze is heel dankbaar voor een bezoek of een invitatie. Zondag was ze nog bij me. Haar dankbaarheid en liefdevolle houding ontroert me. Vandaag was ik terug bij haar, morgen ook. Het is best intensief, maar ik vrees de dag dat ik haar zal moeten missen…
Net m’n schoonmoeder, die doet ook nog van alles en klaagt niet. Gaat ook niet naar de dokter want die maken haar alleen maar zieker met pillen, beweert ze. Dus ze slikt ook niks, alleen rooibosthee.
Ik heb trouwens zelf mensen die mij helpen via wehelpen.nl Gisteren nog een boottochtje gemaakt samen, maar ook rolstoelwandelingen en hulp in de tuin.
En de mensen die mij helpen hebben er zelf ook wat aan, gezelschap, nuttig gevoel, en dankbaarheid.
Precies, het is een win-winsituatie. En deze mevrouw slikt ook bijna niets om dezelfde reden als jouw schoonmoeder. Misschien hebben ze wel gelijk, deze in ieder geval wel 88 en still going strong. Ze stopt ook niet met roken, want dan gaat ze dood, zegt ze 🙂