Florida!

Vervolg van Trees en d’r Canadees in Italië

—

Door een beetje met mijn vakantiedagen te schuiven, kon ik dus maar liefst zes weken naar de condo* van mijn Italiaanse Canadees in Daytona, Florida. Niet het veel warmere Miami helaas, want dat was stervensduur, maar toch… het strand was een straat verderop en de rest lag op rij-afstand. Moeders zat in Amerika!

En weer wilde hij nergens heen. Hij had het al gezien, want hij kwam daar ieder jaar. En, o ja, dat ik het wist; het strand vond hij niks. Tuurlijk, met de auto wilde hij best een ritje over het strand maken. Daar had hij geen bezwaar tegen. Na zo’n tochtje van een kwartier, wreef hij zich tevreden in zijn handen en zei: “We took quite a bit of air today, did’nt we?”
Nou, dat kon je wel zeggen, lekkere frisse neus gehaald! Net als alle andere halvegaren, die hun auto ‘uitlieten’ op het mooie, brede strand. Merkwaardige gewoonte. Ik was elke dag ongeveer de enige die zich zonder auto op het strand waagde.

Maar Disneyland? Kennedy Space Centre? Miami? Hoe kwàm ik erbij. We zaten toch goed in zijn appartement? Nee hoor, hij was niet op vakantie; hij overwinterde. Sightseeing, daar begon hij niet aan. Veel te ver rijden en trouwens, wat was daar nou helemaal te zien? En toch wilde ik erheen. Was ik verdorie helemaal naar Florida gevlogen en dan zou ik alleen maar het appartement zien, en de supermarkt, en met de auto kleine ritjes op een verder verlaten strand maken. Ik was niet helemaal op mijn kubus geploft en ik wilde in ieder geval naar Cape Canaveral.
Dus, omdat hij mij zijn (huur)auto niet toevertrouwde (ik reed immers pas een kleine dertig jaar), reden wij – na enig aandringen van mijn kant – in ruim een uur naar de ingang van het Kennedy Space Centre. “Well,” sprak hij toen de memorabele woorden, “you’ve seen it. Now, can we go back to the condo?”