Op een mooie woensdagmiddag in mei, maakte ik mijn opwachting bij een workshop fotografie, georganiseerd door de Seniorenkring van de Universiteit van Amsterdam. De workshop werd gegeven door Hugo Rompa, een voormalig musicus die zijn stiel uiteindelijk in de fotografie heeft gevonden.
Die middag druppelden zes ex UvA-seniorendames, gewapend met fototoestel en twee foto’s (een van zichzelf en een van een andere fotograaf), vol verwachting binnen in het nieuwe onderkomen van het cultureel studenten centrum Crea. Alleen vrouwen dus. Houden mannen niet van fotograferen, vinden ze zo’n workshop meer iets voor crea-bea’s, of doen mannen van nature gewoon niet zo vaak mee aan creatieve cursussen?
Enfin, onze ervaring met fotograferen, varieerde van vakantie- tot min of meer professioneel journalistieke foto’s. Eerst nam Hugo de foto’s onder de loep die wij hadden meegenomen. Wat vonden wij er zelf van? Vond Hugo ze goed, of juist niet, en waarom dan? Waarom hadden we ze gemaakt? En welke onderwerpen fotografeerden wij graag? Dat varieerde nogal; twee deelnemers namen alleen vakantiekiekjes, een ander zette vooral gebouwen op de gevoelige plaat, een derde hield het op landschappen, nummer vijf schiet haar foto’s al min of meer professioneel (zij maakt bijvoorbeeld veel foto’s voor de Uitdienstbode) en ik fotografeer graag mensen, solo of in groepen, het liefst in het buitenland.
Vervolgens kregen we een korte inleiding op fotografie als zodanig. We leerden (onder veel meer) over liggend of staand beeld, diafragma en belichtingstijd. We kregen (onder veel meer) uitleg over witbalans, de groothoekstand, in- en uitzoomen en de regel van derden.
Daarna gingen we erop uit om, zowel binnen als buiten, formaatvullende portretfoto’s van elkaar te maken. Eentje van dichtbij genomen en een andere van veraf ingezoomd. Dat verschil in perspectief leverde tot onze verrassing totaal verschillende portretten op. Fotografeer je van dichtbij, dan zie je de achtergrond nog heel duidelijk. Sta je verder weg en zoom je in, dan is de achtergrond zo goed als verdwenen.
*n.b. op de foto’s hierboven staan uiteraard verschillende vrouwen 😉
Aan het eind van de middag liet Hugo nog wat werk zien van Henri Cartier-Bresson, een Franse (straat-)fotograaf en een van de oprichters van Magnum (nee, niet die van het ijsje). Tot slot kregen we nog een proefje van Hugo’s eigen foto’s. Anders dan Cartier-Bresson, die ‘het volle leven’ wilde vangen en zijn foto’s niet bewerkte, ensceneert Hugo zijn foto’s, waardoor soms een bijzonder of vervreemdend effect ontstaat.
Mijn conclusie (en daarvoor citeer ik graag uit een opstel over een schoolreisje in de jaren zestig door een van mijn jongere zussen); ‘het was een mooie dag geweest’.
@Ria; toch wel hoor, maar het was veel te kort. (Het gebruik van het woord ‘was’, hangt samen met de leeftijd van mijn zusje toen ze dat opstel schreef; 8 jaar. Ze had nog niet veel kaas gegeten van voltooid deelwoorden toen 😉
@Anneke Een beginnersworkshop is altijd leuk en je kunt kijken of het wat voor je is.
Lijkt me ook wel eens leuk om een fotocursus of zo te doen. Ik doe maar wat op mijn eigen houtje maar ik weet dat er veel meer in de camera zit waar ik mee werk.
Het was…dus niet voor herhaling vatbaar;-)
groetjes Ria
Heel leuk! Vooral de laatste quote 😉 En ben jij degene van de Uitdienstbode?
Dank, nee, ik ben degene die vooral mensen in het buitenland op de foto zet. De dame die ik van dichtbij heb gefotografeerd ‘doet’ de Uitdienstbode.