Free refills

“Hello there, how’re you doin’? I’m Sabrina, I am your waitress today. How may I help you? Please let me remind you that we have free refills of all our hot and soft drinks.”
“Good afternoon Sabrina, We are fine, thank you. We would like to order some lunch. Let me see, I’ll have the lemon tilapia with green rice, coleslaw and spinach. And a hot tea please.”
Ook Sjeng doet zijn bestelling. Hij neemt koffie, die bijna onmiddellijk voor hem wordt neergezet. Een grote pot ernaast. Voor de free refills. Sabrina lacht naar me. “Lunch is coming right up ma’am. You can pour hot water from the coffeemachine to make youw own tea. The teabags are right next to it. If you need anything else, please let me know. I am here for you.”
“Thank you.” Ik loop naar het koffie apparaat en wil mijn handige metalen thermobeker (Starbucks) onder het heetwaterkraantje houden. Net leg ik mijn hand op de handle, als Sabrina ineens naast me staat. Heftig schuddend met haar hoofd. “No ma’am, you can’t use your own cup.”
“Oh? And why is that?”
“Well, we have our own plastic cups. See? They are right next to the coffeemachine.”
“Okay, that’s fair, thank you. Can I ask you something?”
“Of course ma’am”.
“It says here that you can take a free refill as often as you like.”
“That is true ma’am. We offer free refills.”
“That is nice and that is why I would like to fill my own cup, because it contains two cups of tea at the same time. An besides that; I like the material better than plastic.”
“Well ma’am, our policy is free refill in our own cups ma’am. So you may not use your own in here. I’m sorry.”
“Okay then.” Ik lach haar vriendelijk toe, vul een plastic bekertje met heet water, pak een zakje thee en loop terug naar mijn tafeltje. Daar maak ik een kopje thee en gooi de inhoud over in mijn metalen beker met schroefdeksel.

Als Sabrina de lunch komt brengen, ziet ze dat mijn plastic theebekertje leeg is. “Shall I bring you some more hot water and a teabag ma’am?”
“Yes please.” Ik knik dankbaar, terwijl ik vertwijfeld naar mijn hoog opgestapelde bord kijk. Hoe krijg ik dit in ’s hemelsnaam weg? Dit is voedsel voor drie dagen. De volgende keer kan ik beter een seniorenmaaltijd nemen. Daar heb ik maar anderhalve dag genoeg aan. Sabrina komt terug met een flinke pot heet water. Genoeg om twéé metalen warmhoudbekers mee te vullen. “Here you go ma’am.”
“Thank you Sabrina,” zeg ik, en ik wijs op het volle bord voor me, “it looks very nice, but is is far too much for me, I am not such a big eater you see.”
“Oh, don’t worry ma’am”, zegt Sabrina vriendelijk, “if you cannot finish it, I can box it up for you to take home.” Ach ja dat is waar ook; vorig jaar vertelde een Amerikaanse mij dat zij niet begreep waarom wij in Nederland het eten dat wij in een restaurant overhouden, niet laten inpakken om thuis op te eten. Eeuwig zonde vond ze dat; all that food wasted. En dat was ik met haar eens, voedsel weggooien is verkeerd. Maar toen ik haar vertelde dat onze porties minimaal de helft kleiner zijn, vond ze dat wel een eyeopener. “Yeah, that’s another possibility”, zei ze peinzend.

Als we klaar zijn, brengt Sabrina twee meeneemdozen, waar driekwart van mijn lunch en de helft van die van Sjeng een plaatsje vinden. Die avond warmen we de left-overs op onze hotelkamer in de magnetron weer op. One meal serving two. Handig hoor. En goedkoop!