Functioneringsgesprek

In 2006 veranderde ik van werkkring om dichter bij huis te kunnen werken. Van een Arbodienst naar een ouderenafdeling bij een GGZ-instelling; een totaal andere tak van sport.

Na een rondleiding en een aantal kennismakingsgesprekken, lees ik mezelf in (ouderen met psychische problemen functioneren duidelijk anders dan werknemers bij een universiteit) en merk ik dat de werkdruk stukken hoger is dan op mijn oude werkplek. Rustig om kwart over elf koffie drinken, is er niet bij. Lunchen eigenlijk ook niet, hoewel ze daar in principe wel naar streven. Allemaal, ook de part timers, werken ze hele dagen; mensen die al om kwart over drie naar huis gaan, kennen ze niet. Maar ik trek meteen mijn grenzen, en leg uit waarom. Gelukkig heeft iedereen er begrip voor.

Al na drie weken, waarin ik van hot naar her word gesleept om kennis te maken met van alles en iedereen, krijg ik mijn eerste functioneringsgesprek. Zo maar uit de blauwe lucht. Ik ben verbijsterd. In de zeventien jaar bij mijn vorige werkgever, heb ik – zegge en schrijve – twéé jaargesprekken gehad en hier wordt al na drie weken gekeken of ik het wel goed doe. Ik heb nog niet eens echt gewerkt.

Het gesprek is met de psychiater die me heeft aangenomen, (maar met wie ik nog niet heb gewerkt), en met een sociaal psychiatrisch verpleeg-kundige (SPV) die me ook nog maar één dag heeft meegemaakt. Het komt er op neer, dat ik vertel wat mij in die drie weken is opgevallen, en dat de SPV mij met blozende wangen bekent dat ik erg ben meegevallen. Ze waren bang dat ik een eigenwijze, betweterige, middelbare dame zou zijn.
“Maar,” zegt ze blij, “je lijkt helemaal nog niet zo oud en je doet heel gewoon tegen ons.” Tja, ik heb nou eenmaal geen grijs hoofd met een knotje. En een mantelpak met verstandige schoenen heb ik ook al niet.

En de psychiater? Die lachte zijn tanden bloot en zijn wangen rood.