Die dag staat Edith vroeg op. Ze neemt een douche, rommelt nog wat in de keuken, maakt iets lekkers voor onderweg en gaat op de bank zitten om haar schoenen aan te trekken. Het is pas negen uur. Lekker, heeft ze de hele dag nog voor zich. Ze zou weer eens een flink stuk gaan wandelen. Ze hield van lopen, maar was er al bijna een jaar niet meer aan toe gekomen. Telkens had ze een excuus om niet weg te gaan; het regende, of het waaide, of het was te koud, of ze zat net zo lekker, of ze was deze keer wel héél erg moe.
Wíl ik überhaupt nog wel lopen, vroeg ze zich af, word ik niet gewoon een luie oude dame, niet mijn stoel te branden voor een gezonde portie actie? Als ze eerlijk was, had ze een bloedhekel aan bewegen. Het liefst zat ze opgekruld op de bank, met een stapel boeken naast zich en een pot thee onder handbereik. Ze kwam altijd tijd tekort en je kon nou eenmaal niet lopend lezen. Wel nadenken en juist daarom was ze een paar jaar geleden begonnen. Al lopend kon ze heerlijk nadenken over van alles en nog wat. Na zo’n wandeling voelde zich als herboren en spatte de energie er weer vanaf.
Het probleem, bedacht Edith, is dat ik me altijd eerst in mijn nekvel moet grijpen om urenlang met mezelf in discussie te gaan, voordat ik eindelijk mijn wandelschoenen aantrek en bepaal waar ik heen wil. Liep ze eenmaal, dan was het leed geleden en voelde ze zich in haar element. Lekker op zichzelf, niemand die haar gedachtenspinsels onderbrak of belachelijk maakte, alleen maar haar eigen gezelschap. Het was haar meer dan genoeg. Maar de voorbereiding tot het uiteindelijke gaan, vond ze zó vervelend dat ze zo langzamerhand allerlei excuses was gaan bedenken om er maar niet aan te hoeven beginnen.
Ooit dacht ze dat het kwam doordat ze haar schaarse vrije uurtjes liever met lezen doorbracht. Maar sinds ze een jaar geleden gescheiden was en ook de kinderen inmiddels volwassen genoeg waren om hun eigen gang te gaan, had ze meer dan genoeg vrije tijd. En toch was het wandelen er niet gemakkelijker op geworden. Integendeel zelfs. Het leek alsof ze nog meer met de bank vergroeide. Stiekem vond ze het heerlijk. Zo kon ze zich helemaal overgeven aan haar eigen gedachten en lezen wat ze wilde. Niemand die er meer tussen kwam. Waarom zou ze nog wandelen? Ze kwam voldoende aan zichzelf toe. Er tussenuit glippen hoefde niet meer.
Maar toch bleef het knagen. Ze vond wandelen best leuk en bewegen was niet haar sterkste kant. Daarom had ze gisteren besloten dat het er nu echt weer eens van moest komen. Ze zou naar Castricum. Ze had meteen de kaart van het duingebied opgezocht, haar rugzak klaar gelegd voor de boterhammen en het flesje water, en haar wandelschoenen uit de kast gehaald. Hoefde ze vandaag alleen nog maar weg te gaan.
Als haar zoon laat in de middag thuis komt, treft hij zijn moeder aan op haar favoriete plekje op de bank, opgekruld met een dik boek. De wandelkaart van het Noord Hollands Duinreservaat hangt uitgespreid over de leuning. Op haar mededeling dat ze zo met de trein naar de duinen vertrekt om te gaan wandelen, vraagt hij verbaasd:
“Sinds wanneer loop jij ’s avonds?”
Het is altijd weer moeilijk en sommige mensen
bewegen zich nu eenmaal niet graag, dat wordt nog weleens
vergeten en dan krijg je schuldgevoel, wat niet nodig is….
Op een dag ben je er gewoon aan toe….maar een hondje helpt
wel…die móet eruit…..Het leven blijft dubben:)
Eerlijk gezegd… ben ik zelf heel blij dat ik geen hondje heb, want het is precies zoals je zegt; die móet er uit of het nou mooi of slecht weer is ;-)) èn twee keer per dag, als het er geen drie zijn :-O
Oeps, al die tijd dus op haar favo plekje gaan zitten….
Helemaal geweldig, ik zie het zo voor me!
Je mag haar wel even doorgeven dat ze bij deze uitgenodigd is om de 9e naar Assen te komen en daar de MidnightWalk met mij mee te wandelen, is maar 8 km, op 15 locaties optredens van muziek en toneel, met hapje en drankjes, en allemaal voor een goed doel, de schaapskooi van Ballo…. dan komen haar schoenen goed van pas, rugzakje hoeft ze dan niet mee te nemen voor het watertje zorg ik dan wel en het lunch(late night diner)pakketje zorg ik ook ;-))
Helaas… de 9e zit ze te bubbelen in een stoombadje in Arcen – óók errug lekker hoor ;-)!