Ik mag als eerste kiezen. Blij loop ik naar de blokkenhoek. “Nee,” zegt juf, “alleen als de jongens niet met blokken willen, mogen de meisjes. Meisjes kiezen de poppenhoek. Dat is ook leuk.” Ik schud mijn hoofd. Ik heb zelf poppen en die zijn stom. Ik ga liever spelen of een boekje lezen. Ik heb ook blokken, maar geen grote om bruggen te bouwen en huizen zo groot als ikzelf. Tranen springen in mijn ogen. Ik bijt op mijn onderlip.
Juf zegt dat ik mag schilderen op de ezel. Schoorvoetend loop ik naar het keukentje. Ik doe een plastic schort voor, pak penselen en verf, en een jampot met water.
Eenmaal bezig, vergeet ik het rumoer om me heen. Met gefronste wenkbrauwen en bijtend op het puntje van mijn tong, kwast ik erop los. Ineens draven drie jongetjes door de klas. Ze lopen mijn ezel omver! Verf stroomt over de vloer. Ik gil en deins achteruit, tegen een andere ezel. Een kind schreeuwt. Ze slaat en schopt me. Ik duw haar terug zover ik durf, want van mijn moeder mag ik wel pestjongetjes slaan, maar dít is een meisje.
Intussen ligt mijn schilderstuk als een dweil op de grond. Met grote ogen kijk ik naar het krijsende kind. Ze staat nu op mijn werk te stampen: “Jouw schuld!” huilt ze.
Een harde hand in mijn nek. Ik probeer los te komen, maar juf pakt mijn arm en sleurt me naar de deur. “Naar buiten”, zegt ze boos, “kinderen die de boel op stelten zetten, kunnen we niet gebruiken!” De deur sluit met een harde klap. Ik duik tussen de jassen aan de kapstok. Tranen stromen over mijn wangen, uit mijn neus lekt snot. Ik veeg het weg met mijn mouw. Ik wil niet meer naar school. Waar is mijn moeder?
Je leert wel wat op school, maar helaas zijn het niet vaak de mooiste dingen. Vandaar dat ik Laura Dekker zo goed begrijp. En zie ik dat je nu lekker doet waar je zin in hebt.
“So throw off the bowlines. Sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover.” (Mark Twain)
Heel pakkend geschreven. Ik zit me gewoon boos te maken over zoveel onrecht in zo’n klein kinderhartje…
En ik vind de foto erbij erg leuk. Ben jij dat zelf?
Dank Natasja. Ja, dat ben ik zelf. De pop voor het schilderstuk is ook van mij. Die mocht altijd overal mee naartoe en naast me zitten. Als ik maar niet met haar hoefde te spelen hahaha.
Wat een lastig kind! Juf heeft goed opgelet en had veel inlevingsvermogen, (.O.’)
zo was het toen, maar is het wel veranderd?
Er zijn ook kinderen, uit die tijd, die nare dingen moesten meemaken, meester dacht niet na en niet aan het kind, alleen aan zijn eigen genoegens, en ouders? konden het niet voorstellen, het verhaal was vast uit de duim gezogen!
Bah wanneer gaan we aan elkaar denken? Nog nooit gebeurd, een utopie?
Wat heb je dit jeugdtrauma vol onrecht geweldig beschreven Joke.
Heel vlot geschreven gelardeerd met een vleugje humor.
Dankje Truus.