Haperende hersenen

Achter onze parkeerplaatsen ligt een psychiatrische instelling. Op het terrein staan groepswoningen en zelfstandige woninkjes, met begeleiding. De bewoners hebben allemaal iets eigenaardigs, maar ze doen geen vlieg kwaad en gaan en staan waar ze willen.  Op weg naar mijn auto, of bij de ondergrondse afvalbakken op het parkeerterrein, kom ik ze tegen. Leuke mensen, tikje in de war soms, maar dat lijkt ze niet te deren.

Op een bankje, vlak naast de hondenpoepcontainer, zit een kleine, stokoude man in een versleten leren Hell’s Angels outfit.  Hij zwaait. Ik zwaai terug.
Even verderop word ik opgetogen begroet door een slonzig ogende vrouw: “Hé, hallo! Mooi weer hè? Ik ben aan het wandelen. Fijn hè?” Als ik dat beaam en haar een fijne wandeling toewens, loopt ze blij lachend door.
Een grote man, met jongensachtig slingerende armen en een Surinaamse tongval, loopt in zichzelf te prevelen. Als ik hem goedemorgen wens, vraagt hij zenuwachtig hakkelend: “Ik ga niet naar de hel gaan, hè mevrouw? Ik ga niet dood hè? En niet naar de hel, hè mevrouw? Dat is niet waar, hè mevrouw?? Nee toch, hè? De hel bestaat niet hoor, daar ga ik niet heen gaan, toch? Mevrouw?” Na mijn geruststellende woorden, weifelt hij even, maar even later loopt hij opgelucht in zichzelf mompelend weg: “Er is geen hel hoor. Daar ga je niet naar toe hoeven gaan. Nee hoor.”
Bij de kledingbak, holt een jonge magere vrouw, in een dunne nachtjapon en  op blote voeten, op mij af. Stotterend vraagt ze of zij die kleren mag, want; “I.i.i.i.k heb nn.n.n.iets om a.a.a.aan te trekken, ik h.h.h.heb geen geld.” Natuurlijk mag dat, maar helaas; ik ben groter en flink wat dikker dan zij. Teleurgesteld holt ze het pad weer af naar haar huisje, dat vol ligt met tweedehands kleding.

================================

Geschreven voor Plato’s WE300 (een stukje van 300 woorden schrijven zonder het opgegeven woord – in dit geval ‘stamelen’ te noemen). Daar vind je nog veel meer gestamelde stukjes.