Katten

Ik houd niet van ze. En ik ben allergisch. Maar kom ik ergens binnen, komt er eentje kopjes geven. Ga ik zitten, springen ze naast of achter me op de leuning. Ze willen natuurlijk op schoot, maar dat laat ik niet toe. Toen ik klein was, had mijn tante een grote, langharige witte. Hij sprong tegen me op als ik aan de hand van mijn moeder binnenkwam. Ik verborg me dan achter haar en duwde de witte angstig weg. “Welnee,” riepen mijn moeder en tante om het hardst, ‘hij doet niks, hij vindt je gewoon lief, hij geeft kopjes, zie je wel?” Maar ik vond het griezelig en huilde tot hij werd opgesloten in de badkamer.

Op mijn twaalfde kwam er eentje voor mijn jongere zusjes. Ik was nu toch zeker niet bang meer? Hmz.. nee, maar eh.. liever niet. Lang verhaal kort; Patser, een klein rood exemplaar, deed zijn intree. Zo’n jonkie vond ik niet eng, maar leuk was anders. Patser groeide en ik was vaak verkouden.

Toen ik trouwde, wilde mijn man er een. Ik was er thuis toch ook aan gewend?

Poes, zoals we hem doopten, was een wilde. Hij schoot voortdurend heen en weer, hing in de gordijnen, racete over de meubelen, krabde aan het behang. Daardoor werd ik weer verkouden.
Na een half jaar niesen, proesten en ondragelijke jeuk aan mijn ogen, moest hij weg. Huilend, met rode neus en bloeddoorlopen ogen, bracht ik hem naar een vriendin. Ik bleef huilen en miste hem zó, dat ik er niet van kon slapen. 14 Dagen later haalde ik hem terug. Na weer een halfjaar enterde Poes grommend mijn benen. De dierenarts constateerde een onbehandelbare nierziekte. Daarom was hij zo wild geworden. Hij kreeg een spuitje. Zielig hoor. Maar mijn allergie was meteen verdwenen.

Sindsdien heb ik alleen nog goudvissen.

Lees hier alles over WE300 en de andere kattenbelletjes