Hedendaags plassen

Het station waar ik laatst was, heeft een hartstikke moderne toilettengroep die goed onderhouden wordt. Het is er fris en schoon, er is voldoende papier, wat ontzettend prettig is, en de kranen leveren zowel warm als koud water. Het is alleen wel jammer dat een krappe tourniquet dient als in- en uitgang en dat de muntautomaat een geheel eigen gebruiksaanwijzing heeft; geld inwerpen, wachten op blauw licht, bon eruit halen, wachten op groen licht, doorlopen. Erg vervelend bij hoge nood.

Net op tijd!
Enfin, ik rende een hokje in, draaide de bezetknop om, liet mijn broek op mijn knieën, en mijn billen op de pot zakken en haalde opgelucht adem. Toen zag ik ineens -rechts van de deur- een langwerpig kastje. Aan de voorkant zat een rode knop, met daaronder een dikke rode pijl in de richting van een groene knop. Helaas kon ik de tekst vanaf mijn troon niet lezen. ‘Ach’, dacht ik, ‘dat komt straks wel’, terwijl ik ondertussen voortdurend deuren open en dicht hoorde slaan en geschokte “oepsen” en “oh, sorry’s” hoorde. ‘Raar hoor,’ mijmerde ik, ‘je doet de deur toch op slot als je op de WC zit?’

Na afloop van mijn noodzakelijke bezigheid bestudeerde ik het opschrift. Wat bleek? Om de bezetknop van de deur te activeren, had ik op de rode knop moeten drukken. Pas dan is de deur vergrendeld. Niet handig, gewend als ik ben om direct op de pot te ploffen na binnenkomst. En achteraf logisch dat ik die kreten hoorde bij het slaan van de deuren.

Doortrekken?
Was óók even een dingetje; hoe kon ik mijn boodschap doorspoelen? Ik zag geen knop of trekker en zwaaien langs de muur had geen effect. Het water stroomt – heel modern, net Schiphol – pas als je de deur open doet. Dan heb je natuurlijk wel moeten uitvinden dat je eerst op de groene knop van het kastje moet drukken om de deur open te maken. Maar omdat ik bij het naar binnengaan de rode knop al niet had gebruikt, bleef het water in het reservoir toen ik de deur opendeed. Er zat niets anders op dan de knop van de deur weer dicht te draaien, op de rode knop te drukken om te vergrendelen, daarna de groene knop te gebruiken om te ontgrendelen en tot slot de deur open te maken. En toen viel er water in de pot. Hèhè.

Dat dan weer wel.
Een hele belevenis, maar dan hèb je ook wat; er klinken prettige niks-aan-de-hand-deuntjes, de glazen muurbekleding van de hokjes is versierd met vlinders waarin vaag leesbare, antiekerig aandoende reclames te zien zijn en aan de wand hangen twee flinke kofferrekken; één op zit- en één op stahoogte. Boven de wastafels prijken kleurige vogels tegen gele cirkels, ook al in glas. En tot slot kreeg ik met mijn bonnetje de volle 50 cent terug in de vorm van korting in een van de winkels op het station. Al met al heb ik dus gratis kunnen plassen in een ultramoderne ambiance. Mij hoor je niet klagen!

Delen