11-4-2010
Zo begroette onze reisleidster ons nadat we na een lange reis, doodmoe waren aangekomen op het vliegveld van Houston.
Piepjong reisleidstertje. Dit is haar eerste reis. De groep die ze moet leiden, heeft jaren meer reiservaring dan zij.
Maar ze is op het eerste gezicht wel lief. Heel kek twee verschillende kleuren sokjes aan. Nog niet eens haar rijbewijs, dus met chauffeur die eigenlijk ook reisleider is. Na onze reis van 18 uur had ze bedacht dat wij in de auto een namenspelletje zouden spelen, om elkaar te leren kennen. Errug grappig, maar niet heus. En na het inchecken bij het hotel, gingen we met zijn allen naar de Chinees. Geweldig; ga je naar Amerika, eet je als eerste bij de Chinees. Maar dat was nou eenmaal het enige restaurant op loopafstand. En we wilden gewoon wat eten en dan naar bed. Na 20 uur reizen vond iedereen het wel welletjes. Morgen (vandaag dus) zouden we wel wat anders zoeken.
Gehoorapparaat kwijt
En, zoals altijd, Spanning en avontuur; lief was na aankomst in Chicago – waar we over moesten stappen – zijn gehoorapparaat kwijt. Waarschijnlijk verloren in het vliegtuig. Of toch thuis laten liggen. Wat ik me weer niet kan voorstellen, want hij had echt alles al een dag van te voren ingepakt. Inclusief batterijtjes. Die hij dus wèl bij zich heeft. Maar ja, voordat je uit het vliegtuig, door de douane, bij je koffer en door de incheckbalie bent, ben je een uur verder. En toen pas ontdekte lief dat zijn etuitje niet in zijn rugzak zat. Enfin, wij meteen naar de Lost and Found Office Waar pas na lang roepen iemand met een geergerde uitdrukking op haar gezicht naar buiten kwam. Nee, ze konden niet even in het vliegtuig kijken nu. Het duurde nog uren voordat het werd schoongemaakt. Ja ze wilde ons wel bellen, maar we konden zelf ook bellen. Morgenochtend vanaf 5 uur. Lang verhaal kort; bellen lukt niet, want we krijgen steeds de voice mail. Hij heeft ze nog steeds niet terug. Vervelend voor hem hoor, want in een groep is het zonder gehoor helemaal vervelend.
Geef een reactie