Het is toch niet te gelóven!

Stel je voor, dacht Clara, dat ik een geweldig boek zou schrijven. Heel Nederland zou erover praten:

“Heb je dat prachtige verhaal gelezen? Je zou het niet zeggen, maar het is allemaal verzonnen.”
“Echt? Het lijkt echt gebeurd, zo levendig is het beschreven. Hoe bestaat het.”
“Toch is het zo. Het is gewoon uit haar onderbewustzijn komen fladderen. In een paar dagen stond het op papier. Goed hé?”
“Hartstikke goed. Maar weet jij nou waar het over gaat?”
“Nee, dat is het knappe. Je leest het in één adem uit en denkt; joh, wat goed, maar je kunt het niet navertellen.”
“O, dus dat heb jij ook? Ik dacht dat het aan mij lag. Ik heb het zelfs twee keer gelezen, omdat ik het idee had dat ik over van alles heen had gelezen. Maar dat is dus niet zo.”
“Nee, ik heb hetzelfde. En weet jij nog wie er allemaal in voorkomen?”
“Daar vraag je me wat. Ik herinner me een enge man die plotseling de hoek om komt en tegen een lantaarnpaal oploopt. Of was het een boom? Zie je, daar heb je het al. Het was zó spannend, dat ik dat niet eens meer weet.”
“Volgens mij komt er een vrouw de straat inrennen. Kom, hoe heet ze ook alweer, Janice?  En ze loopt nergens tegen aan, ze springt dwars door een glazen deur. Kijk, dàt weet ik nog wel.”
“Een glazen deur? Er komt helemaal geen glazen deur in voor! Alle deuren zijn van eikenhout. Behalve die van de kluis. Die is van ondoordringbaar metaal.”
“Jij bent niet lekker. Eikenhouten deuren. Een kluis. Hoe verzin je het? Daar gaat het helemaal niet over!”
“O nee? Hoe weet jij dat? Je zegt net zelf dat het verhaal niet na te vertellen is.”
“Het verhaal niet nee, maar de personages herinner ik me nog wel. Er is een ijscoman bij en een clown.”

“Je bent niet lekker. Dat is geen clown. Dat is een hond met een rode vacht.”
“Een hond? Met rood haar? Welk boek heb jij gelezen?”
“Drie in de Pan. Dat niet na te vertellen boek.”
“Kijk, dat bedoel ik. Jij leest de verkeerde dingen.”
“Hoe kom je daar nou bij?”
“Omdat het geen Drie in de Pan heet, maar Crêpe Suzette!”

“Ga wèg….!”