Het vervelende mannetje, een pesterig sprookje.

Er was eens een heel vervelend mannetje. Van dat hij nog maar een klein vervelend mannetje was, wilde geen kabouter met hem spelen. Ze wilden zelfs niet naast hem lopen, want waar hij ook kwam, altijd liep hij te etteren, te zweten of te snotteren.
“Wat ben jij een naar mannetje,” werd er steeds tegen hem gezegd, “dat je dat zelf niet door hebt! Bah, je zou voor de aardigheid eens naar jezelf moeten kijken.” Tja, dat wilde het vervelende mannetje wel, maar dat kon hij niet, want hij wist niet hoe hij dat moest doen.
“Maar dat is toch hartstikke makkelijk,” riep een buurkabouter van het vervelende mannetje, “je kijkt gewoon in de spiegel en dan zie je jezelf staan.”
“Een spiegel,” zei het vervelende mannetje, “die hebben we niet bij mij thuis. Wat is dat, een spiegel?”
“Nou jaaa,” riep de buurkabouter tegen de andere kabouters, “hij weet niet eens wat een spiegel is. Heb je ooit zo’n raar vervelend mannetje gezien?”
Nee, dat hadden de andere kabouters niet. Vreemde kereltjes wel, die waren er in overvloed, malle Eppies en gekke Gerritjes ook, maar rare vervelende mannetjes waren ze nog nooit tegengekomen. Dus gingen ze zonder hem voetballen, want met etterende, zwetende, snotterende mannetjes die nog nooit in de spiegel hadden gekeken, wilden ze niets te maken hebben.

Het vervelende mannetje werd steeds vervelender, want niemand wilde met hem spelen en niemand wilde hem helpen. En vele jaren later, toen hij een grote rare vervelende man was geworden, had hij nog steeds dezelfde problemen. Geen mens die tegen hem sprak en niemand die hem uitlegde hoe hij naar zichzelf moest kijken. Hij werd er mismoedig van. Hoe moest dat nou verder? Wat kon hij er nou aan doen dat zijn moeder hem Glandula had genoemd bij zijn geboorte?

Geschreven voor WE-300: Schrijf in 300 woorden een verhaal met betrekking tot het woord klieren, zonder het woord te noemen. Meer over WE-300 bij Platoonline