In de boot genomen

Bangkok heeft vele grachten en watertjes en gisteren zijn we die grachtjes opgegaan.
Eerst met een gewone waterbus. Hartstikke leuk, al moet je heel snel in- en uitstappen, want de kapitein wacht geen seconde langer dan nodig is. Het is een rondvaart op zichzelf.

Daarna stapten we over in een longtailboat. Voor mij alweer een hele belevenis, want ik heb het niet zo op boten die lijken op een groot uitgevallen roeiboot. Wij, grote Nederlanders, kunnen daar met hooguit 8 man in (of 6 als je heel groot bent) Anders kun je je benen niet kwijt. Het instappen ging prima, het uitstappen ook en het was toch wel lekker op dat water. Bovendien – daar ging het natuurlijk om – kon je vanuit die longtail het dagelijkse leven van de Thai op de grachten zien. Erg interessant; afwisselend luxe dure huizen met een grote waranda en daarnaast vervallen krotjes op palen broederlijk naast elkaar. Oude vrouwtjes in een bootje die hun spulletjes proberen te verkopen en levensmiddelenzaken die je alleen vanaf het water kan betreden.
Vervolgens ging het over de kleinere klongs, in een bootje met zijn vieren en een soort van losse vrachtwagenmotor aan het eind. Met een chauffeur die dacht dat wij het leuk zouden vinden als hij een beetje stoer door die grachtjes scheurde. Vond ík niet zo fijn (en dat is zacht uitgedrukt).

Op de terugweg opnieuw in een longtailboat waarbij we enorme capriolen moesten uithalen om weer op de wal te komen; bootje langszij een aanlegplaats voor de bus, dus klimmen via de rand van het bootje, op een autoband die aan de kant hing, en zo op de wal. Een van de heren in het gezelschap ging dan ook helemaal kopje onder. Met het kroos in zijn haar werd hij weer op de boot getrokken, waarna hij het nog een keer mocht proberen. Zijn dochtertje (4) vroeg zich later af waarom papa haar daarna nou had opgetild om uit de boot te gaan en mama niet, want “nou heb ik óók een hele natte broek”.