Is daar iemand?

Hoor ik nou een telefoon? Ja verdomd, dat is een telefoon. Wat gek, er is verder niemand meer in huis, ik heb mijn Iphone niet bij me en Ziggo is al afgesloten. Toch rinkelt ergens een ouderwetse telefoonbel. Hoe kan dit? Alle meubilair is ingepakt en meegenomen. Het tapijt is opgerold en in de verhuiswagen geschoven. Nu moet ik er alleen nog met een bezem doorheen en hier en daar een dweiltje. Dus…
Die godvergemese bel klinkt steeds harder, wat een kolereherrie, excusez le mot. Waar komt dat irritante geluid toch vandaan? En van wie is die telefoon? Heeft een van de verhuizers hem vergeten? Heeft iemand zich verstopt? De kinderen zijn er toe in staat, net als Gijs trouwens, die houdt ook wel van een geintje. Maar Gijs en de kinderen zijn achter de verhuizers aangereden, dus die zijn het zeker niet. Jasses, dat heb ik weer; home alone met een telefoon.

Met een bezem als wapen voor zich uit, loopt Ariane op haar tenen door de lege woning. Ze hoort de echo van haar eigen voetstappen. Ze is echt helemaal alleen en toch krijst ergens in huis, driftig, een onbekende telefoon. Voorzichtig om zich heen kijkend, sluipt ze door de verlaten kamers, de bezem nog steeds in aanslag, haar hoofd schuin, in de hoop te ontdekken waar het schrille geluid vandaan komt. Niets. Op handen en voeten kruipt ze de kelderkast in. Daar…! Hier klinkt het harder dan in de woonkamer… of toch niet?
Stilte. Ariane houdt haar adem in. Zit het in haar hoofd? Ze heeft al jaren last van oorsuizingen, maar dit lijkt toch anders.
Dan klinkt een jazzy ringtone. Ze springt op, stoot haar hoofd. Haar adem ontsnapt met een plofje. Nog een telefoon? Of dezelfde met een ander deuntje? Met een van pijn vertrokken gezicht hijst ze zich weer omhoog, de gang in. Het geluid heeft zich verplaatst; nu komt het uit de keuken. Met grote stappen loopt Ariane in de richting van het aanrecht.
“Hou op, dit is niet leuk! Wie is daar?”

=================