Klein geluk in de jaren vijftig van de vorige eeuw.

Mijn oma is op bezoek, en mijn zusje en ik krijgen elk een dubbeltje om te versnoepen. Een heel dubbeltje. Het brandt in mijn hand. Wat kan ik daar niet allemaal voor kopen? Ik knijp mijn ogen dicht en zucht eens diep. In gedachten zie ik het snoepwinkeltje van ome Hannes voor me en ruik ik zoute drop en chocola. In de toonbank liggen spekkies, schuine drop, wijnballen, stroopsoldaatjes, schuimblokken, zwartwit, nogablokken, zoethout. Tegen de achterwand rijen potten met toffees, kauwgomballen, toverballen, centendrop, zuurstokken. Snuivend haal ik adem. Heerlijk!

Een ruk aan mijn mouw maakt dat ik weer in de werkelijkheid kom.
“Ga je mee?” Mijn zusje kijkt me smekend aan. “Ga je mee naar ome Hannes? Nu? Ja?”
Met in onze oren de vermaning van mijn moeder om voorzichtig te zijn en goed uit te kijken bij het oversteken, springen we tree voor tree, neuriënd naar beneden. Langs de sigarenwinkel, het politiebureau en de Toneelschool. Daar is het café al. Een tram rijdt tingelend voorbij. Als we bij de brandweer aankomen, slaan we linksaf de Rozengracht op. Op een holletje lopen we snel door, slalommend tussen de andere voetgangers, langs de kerk, de automatiek en de bakker met het stoepje, tot we voor het oude winkeltje van ome Hannes staan. Gesloten! Wat nu?

Ik weet wat; in de automatiek, een stukje terug, hangt een dropautomaat. Daar kunnen we een rolletje drop trekken. Hand in hand rennen we terug en stuiven de automatiek binnen. Gelukkig! De automaat zit vol. Mijn zusje mag eerst. Voorzichtig duwt zij haar warme dubbeltje in de gleuf. Ik moet haar helpen met de trekknop. Haar handjes zijn nog te klein voor dat grote ding. Met een plof valt er een rolletje Faam zoute drop in de opvangbak. Opgetogen graait ze het eruit.
“Jaaa! Gelukt.” Blij scheurt ze het papier aan een kant van het rolletje af en stopt twee dropjes tegelijk in haar mond. Genietend kauwt ze op haar snoep. “Lekkerrr” zegt ze, terwijl er zwart vocht langs haar mond druipt.

Dan gaat mijn dubbeltje de gleuf in. Opnieuw trek ik aan de knop. Ik hoor niets en houd mijn adem in: er zal nu toch ook wel wat uit komen? Ik steek mijn hand in de bak en voel mijn rolletje helemaal achteraan. Het zit een beetje vast, maar voorzichtig wrikkend, krijg ik het vrij. En ook ik scheur het papier van de rol om meteen twee dropjes in mijn mond te proppen.

Huppelend gaan we terug naar huis.