Lezers, lurkers en reageerders
Zolang ik blog, en dat is al een paar jaar, kom ik de woorden lurken of lurkers tegen. Dat vond (en vind ik nog steeds) nare woorden; ze gaan over mensen die doen waar blogs voor geschreven worden, namelijk lezen. Nogal denigrerend ten opzichte van hen die de moeite nemen om je blog te lezen. Maar inmiddels is het al zo’n wijd verbreid begrip, dat het zelfs op wikipedia wordt uitgelegd.
Natuurlijk vind ik het ook leuk om te weten wie er bij me leest, maar om iemand iemand die je blog leest, maar niet reageert, een lurker te noemen, getuigt van weinig respect. Volgens mij moet je je lezers juist koesteren en niet uitschelden. Ik ben blij met al mijn lezers, en of ze nou wel of niet reageren, ze zijn altijd van harte welkom. Ik zie heus wel aan de statistieken dat mijn blogs worden gelezen.
Laten we wel wezen; de meeste mensen -ook ik- willen niet altijd en overal op alles reageren. Als ik een tijdschrift of een boek lees, lees ik gewoon een tijdschrift of een boek en dat doe ik ook op blogs of op Facebook en Twitter; ik lees, want die blogs, artikeltjes, tekeningen en foto’s worden op het web gezet om te lezen en/of te bekijken. En vind ik iets goed, dan ‘like’ ik, en af en toe geef ik ook een schriftelijke reactie. Maar lang niet altijd. Ik moet er niet aan denken dat ik op alles wat ik lees, zou moeten reageren (in kranten, tijdschriften, boeken en op het web), dan zou ik nergens anders meer aan toekomen.
Het is heel eenvoudig: je hebt schrijvers en lezers en sommige lezers geven wel eens een reactie en sommige schrijvers reageren wel eens terug. Dat is leuk; een soort van kers op de geschreven taart.
Tot slot, kunnen we lurker niet omdopen tot niet-reagerende meelezer? Dat is wel een mondvol, maar het klinkt veel vriendelijker.
.
Vandaag is het overigens Nationale Ontlurkdag, wat zoveel betekent als een oproep aan mensen die normaal nooit reageren om uit de kast te komen en iets over zichzelf te vertellen, hoe zij hier komen, wat zij van de gelezen blogs vinden, hoe zij de schrijver of schrijfster vinden, kortom een soort van Nationale Reactiedag (en je mag hier ook reageren, maar het hoeft niet 🙂
Dit is een nieuwe versie van een blog uit 2010 over mijn afkeer van het woord lurken.
Vind het een vreemd woord voor de niet reagerende lezer. Bij een lurker denk ik aan iemand die zuigend drinkt. Maar hoe dan ook, niemand is verplicht tot reageren. De statistieken zeggen genoeg. Het beantwoorden van reactie vind ik wel leuk, ik zie het ook als een vorm van beleefdheid. Als iemand iets tegen je zegt, zeg je toch iets terug vind ik
Een mooi betoog….. en op zich ben ik het ook volkomen met je eens want ik lees ook zonder steevast te reageren… behalve dan dat het woord ‘lurker’ voor mij totaal geen negatieve lading heeft….. ik vind het juist een lieflijk woord…
Ik heb er ooit wat over geschreven want ik was toen zo nieuwsgierig wie die anonieme lezers waren. Sindsdien ben ik dat gevoel wel kwijtgeraakt. Als ik een boek koop en lees ben ik toch ook anoniem? En dan is het heel normaal. Likes interesseren me niet zo. Het kan best zo zijn dat iemand te beroerd is het hele stuk te lezen en ich er dan van af maakt door even dat toetsje in te drukken. Daarom heb ik ze op mijn blog uitgezet.
Toch vind ik het nog steeds leuk om reacties te krijgen, maar die zijn dan hopelijk enigszins inhoudelijk.
Ik zal het woord lurker niet meer gebruiken. Het is waar wat je daarover zegt.
Wat verboden zou moeten worden is het instellen van al die nationale xxxx dagen.
Ik doe er niet aan mee.
Ik ga er zelf van uit dat iemand die liket, het stuk ook echt de moeite waard heeft gevonden. En ik ben het met je eens; die nationale, èn internationale, weet-ik-veel-dagen moeten afgeschaft worden.
Whahha nationale ontlurkdag. :’) Tsjonge jonge. Ik denk dat ik het ongeveer net zo als jij beleef, reacties zijn leuk en welkom, maar zeker niet verplicht! Als je lekker wilt lezen, dan mag dat zeker, daar schrijven we immers voor.