Mensen in de kringloop?

Toen Merel geboren werd, was ik net vijfentwintig geworden. Ik had best wat langer kunnen wachten, maar ik vond er niets aan op mijn eentje. Mijn moeder was al tien jaar op haar weg terug en ik voelde me onzeker. Had geen flauw idee hoe ik op eigen houtje verder moest leven. Daarom besloot ik ook terug te gaan voor een nieuwe en (naar ik hoopte) betere toekomst.

Bij de Kringloopwinkel* werd mij verteld dat ik mocht kiezen uit alle voorradige modellen. Maar bij het openslaan van de catalogus, viel haar lieve koppie me meteen op. Voor de vorm bladerde ik het boek nog even door, maar ik had al besloten; Merel zou mijn kind worden. Van de beschrijving herinner ik me niet veel, maar de foto’s staan in mijn geheugen gegrift: een kleine, mollige baby met pluishaar en een blozende peuter op korte dikke beentjes. Op haar tiende had ze spillebenen, sluik haar en een brilletje. En op haar zestiende jeugdpuist­jes en een afwezige blik in haar ogen. Meer foto’s waren er niet, maar ik vond haar zó aandoenlijk, dat de rest me niet zoveel meer kon schelen. Boven­dien was dat niet van belang omdat ik haar toch niet langer dan een jaar of vijftien zou meemaken.

De negen maanden voor haar geboorte duurden welgeteld drie jaar, want het Bureau vindt dat je ruim de tijd moet hebben om je kind tot een redelijk zelfstandige leeftijd groot te brengen. Ik werd steeds nerveuzer en natuurlijk ook snel ouder, maar toen ik haar eindelijk op kon halen, stopte mijn eigen verouderingsproces. Daardoor ontkwam ik aan de wettelijk verplichte facelifts, het opvullen van mijn borsten en het straktrekken van mijn buik. En dan heb ik de liposuctie en het wegsnijden van de ‘kipfilets’ van mijn bovenarmen nog niet eens genoemd.

Merel was een voorbeeldige baby en ik verzorgde haar zo goed ik kon. Ze groeide prima en ik werd jonger in hetzelfde tempo. De foto’s uit de catalogus klopten precies en als ik in de spiegel keek, stelde ik vast dat we gaandeweg steeds meer op elkaar gingen lijken. Intussen heb ik haar bijna alles geleerd wat ik in me heb. Eerst de babyzaken, toen de peuter besognes en wat je allemaal moet weten als kleuter van vier tot zes jaar. Op dit moment ben ik druk bezig om haar te leren lezen, schrijven en rekenen, en deel ik ervaringen van mijn tienertijd met haar. Merel is een heerlijk sociaal kind, en ze heeft, anders dan ik op deze leeftijd, veel vriendjes.

Morgen worden we allebei dertien. Nog twee jaar, want vanaf haar vijftiende gaat ze verder op eigen kracht. En ik moet me dan melden bij het Bureau om terug te leven mijn herstart. Ik heb er veel zin in, hoewel Merel zó leuk is, dat ik het bijna jammer vind dat ik niet wat langer kan blijven. Maar ja, zo zijn de regels. Heb je eenmaal aangemeld voor recycling, dan blijft de kringloop in stand en kun je niets meer veranderen.

Ik kijk erg uit naar mijn wedergeboorte. Ik ben reuze benieuwd waar – en bij wie – ik dan terecht kom.

Inspiratiebronnen:
Tentoonstelling De Kannibaal van Atelier Van Lieshout in 2012.
Marjolein van Trigt in Trouw 31-12-2012; kun je mensen ook recyclen?

*Kringloopwinkel: organisatie waar je spullen kunt brengen voor hergebruik door anderen …

Delen