Uit balorigheid had ik me een paar maanden geleden aangemeld op een datingsite voor zestigplussers. Je kunt je daar, net als bij de meeste datingsites, gratis inschrijven. Maar wil je meer dan alleen gedeeltelijk zien wat voor mensen er op de site staan, dan moet je een abonnement nemen.
Een maandabonnement is 29,95, maar word je meteen lid voor een halfjaar, dan kost dat per maand maar 9,95. In feite heb je dan dus zes maanden voor de prijs van twee. Maar die zes maanden wel graag vooruitbetalen, met automatische verlenging na een half jaar. Die automatische verlenging kun je weer uitzetten, maar pas 24 uur nadat je lid bent geworden en niet in de 48 uur voordat het halfjaar om is. Er wordt in miljoenen kleine lettertjes uitgelegd waarom dat nodig is, maar het komt erop neer dat ze je niet meteen willen laten gaan. Je mag wel weer weg na die 24 uur, maar dan zijn er kosten ‘die gepaard gaan met de functies die je hebt gebruikt’. Daar moet je een ‘redelijke’ vergoeding voor betalen, waarvan nergens duidelijk wordt hoeveel dat is en om welke functies dat zou gaan.
Ach, kan het mij ook schelen. Ik wil gewoon eens rondkijken wat er zoal op de ouwe vrijersmarkt rondloopt. Ik word maandlid, want anders kom je niet verder dan het bekijken van wat foto’s en losse kreten zoals: “Hoi, ik ben Henk en ik houd van zeilen” of “Ik heet Jaap en ik zoek een maatje”. Ik schrijf me dus in en vermeld dat ik op zoek ben naar een man tussen de 65 en 75 in de regio Amsterdam met een marge van 20 kilometer daaromheen.
Dan volgt inderdaad een lijstje met mannen uit Amsterdam, Alkmaar, Purmerend en nog een paar plaatsen in de regio, maar het grootste deel komt uit andere provincies. Ik zie Ootmarsum, Eindhoven, Bergen op Zoom, Emmen. Ik val van mijn stoel; is dat allemaal echt maar 20 kilometer van Amsterdam? De laatste keer dat ik keek lag Eindhoven bijvoorbeeld nog 142 kilometer verderop. Maar goed, ik ben al 67, dus ruim 60plus, en mij kun je als bejaarde kennelijk een hoop wijsmaken.
Een ‘leuke manier om kennis te maken met leuke mannen’, is de zogenaamde carrousel; een lijst met namen en foto’s waarop je mag aangeven of je ze leuk vindt. Zeg je ja, dan komen ze in je favorietenlijst, zeg je nee, dan gebeurt er niets en komt de volgende voorbij. Mannen doen uiteraard hetzelfde, dus uiteindelijk heb je twee lijsten: een met jouw favorieten en een met mannen die jou hebben aangewezen als favoriet. Dit alles alleen op basis van uiterlijk. Kijk je naderhand op de profielen en bevalt de inhoud je toch niet, dan kun je niet meer van die favorieten af. Eens favoriet is altijd favoriet, wat ik op zijn minst een tikje raar vind.
En verder doe je dus niets met zo’n lijst. Het zijn gewoon favorieten. Een soort van likes, zeg maar. En de site stuurt mij van elke man die mij tot zijn favoriet verklaart een apart berichtje; ‘iemand vindt je leuk, ga dus gauw kijken’. Die mannen krijgen dat andersom van mij dus ook, denk ik nu ineens. Dat wist ik niet en dat zou ik ook niet gewild hebben, geloof ik.
Enfin, ik heb op die manier een lijstje mannen bij elkaar gesprokkeld en daar staat er eentje tussen die mij óók leuk vindt. We staan dus in elkaars favorietenlijstje. Doe je daar dan iets mee? Ik niet, want de man woont in Brabant, wat mij toch echt te ver is voor een beetje verkering. En hij blijkbaar ook niet, want er gebeurt verder niets anders dan dat ene berichtje van de site: jij hebt iemand leuk gevonden die jou ook leuk vindt. Ga gauw kijken.
Dan krijg ik een mailtje dat er iemand met mij flirt. Wederom: ‘Ga gauw kijken!’ Ene Piet uit Schin op Geul. Ook al zo’n rot end weg. Maar ik ben de beroerdste niet, dus ik surf naar zijn profiel. Daar blijkt het flirten te bestaan uit een lachende emoticon. En volgens de site hebben wij maar liefst één overeenkomst. Welke wordt niet vermeld, maar als ik zelf kijk, kom ik op zes; we hebben allebei onze partner verloren, grijs haar en kinderen, zijn niet-rokend en brildragend, en we vinden reizen leuk. Niet echt iets om een relatie op te bouwen, en dat ben ik ook niet van plan, maar wat doe ik? Ik schrijf hem een klein berichtje. Wel zo aardig toch? Ik bedoel, hij heeft toch maar de moeite genomen om met me te flirten. Ik schrijf dat ik het leuk vind om geflirt te zijn geworden en dat ik zag dat we volgens de site één overeenkomst hebben, terwijl ik er zo al zes zie. Wat krijg ik terug? Weer een flirt emoticonnetje en een opgewonden mailtje van de site dat ‘Piet met mij geflirt heeft’. Maar dat had ie al gedaan!
Lang verhaal kort; ik heb 24 uur vol gemaakt en daarna meteen gebruik gemaakt van mijn zogenaamde herroepingsrecht. En toen kreeg ik per kerende post mijn geld terug, onder inhouding van €0,49 aan kosten. Kijk, dát vind ik nou weer ontzettend klantvriendelijk.
Dit bericht verscheen eerder als ‘Daten op leeftijd’ op
Alleen al om de ervaring, maar vooral het verhaal, was het beslist de moeite waard eens rond te kijken.
Zelf heb ik op een datingsite Vroems ontmoet, maar we wilden geen van beide een relatie,dat stond duidelijk in ons profiel, en dat was onze overeenkomst.
Zijn eerste vraag aan mij was of ik ook meer te vertellen had.
Na 2 weken vertellen ontmoetten we elkaar op een koude februari dag in het stadspark. Uren bleven we daar, lekker koud maar zo heerlijk tegen hem aan!
Na 3 maanden concludeerde hij dat onze gevoelens uit de hand waren gelopen, we wilden toch geen relatie maar wat moesten we dan met die lieve gevoelens voor elkaar?
En zo is het gekomen.
Maar k weet ook dat dat een unieke ervaring is, het is nu niet nodig maar ik denk ook niet dat ik het ooit nog zal doen.
Wel kijk ik uit naar een volgende ervaring van je 🙂
Hoe heette die site eigenlijk.
Het is vreselijk allemaal. Ik heb gehoord dat veel mensen via wandelmaatje mensen ontmoeten. Dat is best aardig. Ook om vrouwen te ontmoeten. Hup die wandelschoenen aan.