In 2009 waren mijn man en ik vier weken op huwelijksreis naar Thailand. Vanuit een prachtig hotel in Bangkok ondernamen we telkens bus- of treinreisjes van één of meer dagen.
Op een van die meerdaagse trips deden we een minisafari door het oerwoud, met een rit van een uur (!!!) op een olifant*, gevolgd door een tochtje stroomafwaarts op een bamboevlot waarop een heel smal houten bankje, en tot slot een ‘shaka shaka boom’ ritje in een boerenkar met twee karbouwen ervoor.
Nou heb ik last van hoogtevrees, houd (echt waar) helemaal niet van dieren die bewegen terwijl ik erop of erachter zit, en we gingen ook nog eens door het water en over bergpaadjes. Dus erg lekker zat ik er niet bij. Gelukkig begon ik er na een halfuur aan te wennen. En tegen het eind van de rit vond ik het bijna leuk, zodat ik vervolgens voor zowel het vlot als voor de karbouwenkar, mijn hand niet meer omdraaide. Voorwaar, een staaltje flooding van de eerste orde!
Verder kregen we tijdens diezelfde trip een massage in de Thaise vrouwengevangenis. Hoe dat ging, lees je hier.
* Betekenis van “je moeder/je tante/je zuster op een houtvlot”: dat geloof je toch zeker zelf niet?
* Dat kan tegenwoordig niet meer, omdat olifanten nu ook in Thailand tot beschermde dieren zijn verklaard.
Wat een heldin ben je dan dat je het toch gedaan hebt en er uiteindelijk toch nog van genoten ook! 🙂
Geweldige foto!
Dank je. Ik voelde me ook een echte heldin, al waren de meningen van de heren daar verdeeld over hahaha.
Zolang je zelf maar weet wat je voelde 😉
Ik zie 2009, war heb je dan maar kort van je huwelijk mogen genieten. Ik heb geen idee of ik het zou durven, heb nooit voor het dilemma gestaan.
Ja, we kenden elkaar negen jaar, waarvan we er zeven getrouwd waren en samenwoonden. Veel te kort voor de grote liefde van elkaars leven. Maar we hebben die liefde in ieder geval mogen ervaren.
Je zou kunnen zeggen “beter iets dan niets” maar ja, een mens wil altijd meer.
Ik heb ook hoogtevrees, ik weet wat je voelt
Hoogtevrees is absoluut geen pretje