Op de nostalgische toer naar Frankrijk
Vanochtend hoorde ik een liedje op de radio, of eigenlijk was het een chanson. ‘Boom’ heette het en het werd gezongen door Charles Trenet. En al bij de eerste klanken kwamen er herinneringen naar boven van Franse chansons in de jaren zestig en zeventig en de Franse les die ik als kind in de zesde klas (nu groep 8) na schooltijd mocht volgen. Ik vond het geweldig, want door die Franse les, verbeeldde ik me dat ik de inhoud van de teksten snapte. In die tijd waren Franse chansons ontzettend populair. Bovendien kregen wij toen (en dat was heel modern) Franse les aan de hand van grammofoonplaten. Ik zat op een nonnenschool waar ze weg waren van Soeur Sourire en Les Compagnons de la chansons.
En omdat er nog maar twee netten op de televisie waren, kregen we die chansons ook allemaal te zien. Je had gewoon geen uitwijkmogelijkheden. Niet dat ik dat toen had gewild, want ik vond het allemaal fantastisch en zat te zwijmelen bij zangers als Marc Amont (Bleu blanc blond), Jacques Brel (Ne me quitte pas) en Adamo (Vous permettez monsieur).
Eenmaal op de middelbare school zat Frans in mijn lespakket en luisterde ik naar Francoise Hardy , France Gall of Barbara (Au bois de Saint-Amand). En toen ik van school ging, waren daar ineens Jane Birkin en Serge Gainsbourg. Man man man, dat was wat. Daar werd openlijk gezongen over de liefdesdaad. Rode oortjes hadden we.
Enfin, dat nummer van Charles Trenet bracht me weer even terug naar mijn jeugd. Heerlijk vond ik die Franse muziek. Genoten heb ik van zangers als Gilbert Bécaud, Charles Aznavour, Hervé Vilard, Michel Delpeche en al die anderen. Ik kon de meeste liedjes woordelijk meezingen en dat heb ik nog wel een beetje. Zodra ik een Frans chanson uit die tijd hoor, borrelen de teksten als vanzelf in mij omhoog. Mocht ik ooit, wat god verhoede, dement worden, dan weet ik bij voorbaat al dat die Franse chansons mij uit mijn winterslaap zullen wekken. Overigens net als al die andere heerlijke muziek uit de jaren zestig en zeventig. Wat was er veel en wat waren ze goed.
youtube https://www.youtube.com/watch?v=uAkdSYoRiGQ&w=560&h=315
Fragment uit de film “Waar kom je vandaan, Johnny?” (1963) van Noël Howard, een western die zich afspeelt in de Camargue.
Vinden jullie het gek dat ik, als twaalfjarige, nadat we met de meidenclub naar de film waren geweest, helemaal weg was van Johnny Halliday?
🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆🔆
Gezellig weer eens een logje aan te treffen. Veel herkenbaars al gaat dat niet op voor de Franse taal op zich, ( ik kan ja en nee zeggen) Maar de muziek die je noemt heb ik natuurlijk ook ruim meegekregen en de taal niét spreken belette in die tijd niemand om mee te zingen, ook niet in het Engels dat ik destijds ook nog niet sprak.;-)
Ja, die Franse chansons vond bijna iedereen in die tijd erg mooi. En inderdaad, gewoon fonetisch meezingen kon heel goed. 😆
Et je chante la ballade, la ballade des gens heureux…
L’été indien van Joe Dassin hoor ik ook graag nog eens terug, zo nu en dan 🙂
Er zijn zóveel chansons, dat het erg bijzonder is dat zich dat niet heeft doorgezet na de jaren 90. Het is nu alles Engels wat de klok tikt. Jammer hoor.
Ja, op dat vlak is er inderdaad weinig variatie.
Ken je Stromae?
In de jaren 80 was er een Franse rockgroep, Téléphone, die ik erg goed vond. Hun nummer Cendrillon, moet je eens beluisteren, misschien hoor je dat ook wel graag.
Ja Stromae ken ik wel. D.w.z. ik heb weleens wat van hem geehoord. Van Téléphone had ik nog nooit gehoord. Maar na even luisteren, denk ik dat ik hun up-tempo liedjes, beter vind dan Cendrillon. In ieder geval; dank dat je me op het spoor zette.
O ja! Groot fan van Johnny Halliday!
Je bent er weer!
Met een paar leuke namen, die ik natuurlijk ook ken en -soms- graag hoorde.
Welkom.