Operatie nieuwe knie

Aanmelden
Om 06.45 mag ik mij melden bij de aanmeldzuil van het ziekenhuis. Want een receptie is er niet meer. Die is vervangen door een apparaat waar je je identiteitsbewijs in moet schuiven, waarna datzelfde apparaat er automatisch een afspraak voor je uitspuugt + de route die je moet lopen om naar die afspraak te komen. 06.45 is natuurlijk belachelijk vroeg, maar het voordeel is dat ik al om 08.00 uur word geopereerd. Maar eerst moet ik nog even langs het laboratorium om bloed te prikken.

Mijn dochter begeleidt me naar een kamer waar een bed staat en een operatiehemd klaarligt. Ik heb van alles bij me; een rollator, twee elleboogkrukken, een grijphandje en een lange schoenlepel. Die worden allemaal gelabeld. En mijn koffer natuurlijk ook, net als mijn rugzak met mijn boek, een tijdschrift, iPad en wat al niet. Ik weet niet hoe het anderen vergaat, maar tien dagen ziekenhuis en revalidatie levert mij nog meer bagage op dan een week vakantie. Mijn spullen krijgen een sticker met mijn naam zodat die mee kunnen verhuizen naar mijn verblijf voor de komende twee dagen; de afdeling orthopedie.

De holding
Als de verpleegkundige mijn bed wegrijdt, neem ik afscheid van mijn dochter. Het klinkt pathetisch, maar ik ben er behoorlijk emotioneel onder. Stel je voor dat het misgaat? Het gaat niet mis natuurlijk, maar toch…
We gaan door klapdeuren, via een lange gang, naar een grote zaal: het voorgeborchte van de operatiekamer, maar ook de plek waar je na afloop weer terugkomt. Vroeger noemden ze dat de ontvangstruimte of de voorbereidingskamer. En als je terugkwam ging je naar de verkoeverkamer. Maar tegenwoordig is dat een en dezelfde ruimte en heet het de holding: een mooie uitdrukking voor een giga zaal met rijen inplugplekken. De plekken liggen naast elkaar, met een gordijntje ertussen voor wat privacy, maar je hoort en ziet toch alles. Ik wel tenminste. Zo hoor ik ook de consternatie naast me; het gaat niet goed met een oudere heer die na een kleine operatie net is teruggekomen van de OK. De chirurg en de anesthesist worden opgeroepen en er staat ineens een leger aan verpleegkundigen om hem heen: hij heeft een hartstilstand. Gelukkig zijn ze op tijd, maar hij gaat niet terug naar zaal, hij wordt opgenomen op de intensive care.

‘Bushalte’
In die grote holding is geen balie of een rustruimte voor het personeel. Dat wordt kennelijk geacht de hele dag te staan en te lopen. Dat doen ze ook; ze lopen langs de bedden met een rijdende computer waarin alle gegevens staan van elke persoon die wordt geopereerd. Maar als ze even niets te doen hebben, willen ze ook wel even zitten. En op het randje van iemands bed hangen, is ook weer zowat. Daarom hebben enkele verpleegkundigen eigenhandig een ‘bushalte’ gemaakt, bestaande uit een rijtje stoelen met de rug tegen een grote witte muur, waarop in zwart wit een halve giraffe is geschilderd (een hele giraf was kennelijk hoger dan de operatiezaal). Die zwart-wit schilderingen van vissen, vlinders, bloemen, gebladerte, vind je in het hele gebouw. Het is dan ook een fonkelnieuw ziekenhuis.

Ruggenprik
Gezien mijn leeftijd (66) krijg ik geen volledige narcose, maar een ruggenprik. Ik blijf dus bij kennis. Er komt wel een plastic gordijn te hangen tussen mijn hoofd en de rest van mijn lichaam, maar al zie ik niets, ik kan alles horen. Tegen het geluid van de operatie mag ik een usb-stick met mijn eigen muziek meenemen. Indachtig de kolereherrie (excusez le mot) tijdens de CT-scan, vind ik dat een goed idee. Maar ik mag ook een kortwerkend slaapmiddel. Dat vind ik fijn, want ik voel er niet zoveel voor om het gezaag aan en in mijn onder- en bovenbeen te horen. Daardoor heb ik die muziek niet nodig, want het bijbehorende slaapje is werkelijk vurrukkulluk (met dank aan Remco Campert). Het gekke is dat ik me niet herinner of ik nou een pil kreeg, een prik, of dat er iets in mijn infuus werd gespoten. Ik weet niet eens meer of ik überhaupt wel een infuus heb gehad.

Nietjes?
Tegen het einde van de operatie word ik vanzelf wakker. Ik heb niets gehoord van het voorgaande, maar hoor ze nu praten over de vakantie en het mooie weer en dat ‘de nieten’ er nu in kunnen. Ik voel mijn beide benen op de operatietafel, maar zie dat iemand mijn linkerbeen omhoog tilt en er een drukverband omheen wikkelt. Op zijn minst een rare gewaarwording.
“U bent klaar hoor mevrouw,” zegt een hoofd boven me. Ik krijg een hand, hij wenst me veel succes en is weer weg.

Ik sta!
Hoe ik op zaal kom, weet ik niet meer, maar feit is dat ik diezelfde middag al rechtop moet gaan zitten met allebei mijn benen uit bed en dat ik zelfs even moet gaan staan. Eerst mijn geopereerde been buigen en als dat lukt, mag ik gaan zitten en staan.
Het klinkt ongelofelijk, maar dat lukt! Eerst mijn gezonde been en dan voorzichtig mijn geopereerde been ernaast. Mijn knie buigt 20 graden en ik vind het geweldig. Ik sta verdorie op een been dat aan twee kanten is afgezaagd, waar pennen in geslagen zijn en waarop aan weerszijden nieuwe bovenkanten zijn gelijmd. Je houdt het bijna niet voor mogelijk.

Later in de middag, als de chirurg hoogstpersoonlijk poolshoogte komt nemen hoe het mijn knie vergaat, buig ik mijn knie zelfs naar 30 graden. De pijnstillers doen hun werk goed. En dan mag ik weer gaan liggen. Wachten op wat volgt; fysiotherapie, been nog iets verder buigen, klein stukje lopen en verhuizen naar het revalidatiecentrum om verder te oefenen.

Dit blog is het derde deel van een serie (deel 1) en (deel 2) en werd eerder gepubliceerd op ‘Hoe Ouderen Denken’ (HOD). Ik heb het geschreven naar aanleiding van het heugelijke feit dat ik een fonkelnieuwe knie zou krijgen. HOD kreeg de primeur, maar vanaf nu komen de afleveringen (zij het enigszins vertraagd) ook op mijn eigen website. De prothese is inmiddels geplaatst en ik ben nu driftig aan het revalideren.

Delen