Over de agressie die momenteel de hele wereld overgaat, wil ik het niet hebben. Dat is verschrikkelijk en gaat elk verstand te boven. Als ik het zou kunnen stoppen, zou ik het direct doen, maar dat gaat niet. Ik kan alleen petities tekenen, demonstreren, of geld overmaken en dat doe ik dan ook. Maar (misschien wel juist vanwege die wereldwijde agressie) ik krijg zo langzamerhand ook steeds meer moeite met ‘kleine’ ‘alledaagse’ agressie, ik word er steeds bozer van.
Ik werkte tot voor kort vooral met ouderen en hoorde over mensen die vastgebonden worden in hun stoel en daar de hele dag niet meer afkomen. Geen tijd om angstige demente bewoners te begeleiden. Ook wordt mij verteld over mensen die tegen hun wil naar de recreatie gesleept worden, ook al houden ze zich met twee handen vast aan de deurstijl. ‘Nee hoor, u moet er echt even uit’. Ouderen die hun leven lang niet van spelletjes hebben gehouden, worden onder de armen gepakt, in de rolstoel geschoven en in een troosteloze huiskamer gepoot ‘omdat dat goed voor u is, in je eentje koffiedrinken is toch niet gezellig?’ Wat is er mis met in je eentje koffiedrinken? Sommige mensen hebben dat hun hele leven gedaan. Moeten ze dan nu ineens in een groep? (disclaimer; in de meeste verpleeghuizen gaat het gelukkig goed, wordt niemand meer vastgebonden en krijgen mensen de zorg en de aandacht die zij nodig hebben).
Wat is dit voor een wereld???!!! Als ik over dit soort toestanden lees, ze hoor, of meemaak, kan ik soms mijn tranen niet bedwingen. Het erge is dat ik er zo boos van word. Agressief bijna. En met agressie krijg ik dus steeds meer moeite.
Later, als ik groot ben, ga ik misschien nog wel wat vrijwilligerswerk doen; dingetjes verkopen in een winkeltje, kippen verzorgen op de kinderboerderij of mensen te woord staan bij de VVV, ik zie wel.
–
Bewerking van een eerder gepubliceerd artikeltje uit 2010 (what else is new?).
De mensheid is in rap tempo aan het degenereren. Dit proces is niet te stoppen – ik denk dat het onderdeel van de evolutie is. Elkaar afslachten en dan weer beetje bij beetje de boel opbouwen. Ik kan me er vreselijk over opwinden maar ik doe het niet (meer). Zinloos. Vooral in West-Europa loopt het helemaal uit de hand op de een of andere manier. Terwijl hier toch het meeste geld zit dus ja, hoe dit allemaal zo kan… Ik weet het niet!
Dus je bent gestopt met werken Joke en je geniet heerlijk van je pré-pensioen.
Ik ben blij dat ik mijn baan als avondhoofd in een zorgcentrum eind 2012 voorgoed vaarwel heb kunnen zeggen na 40 jaar in het werk te hebben gezeten. Ik ben nu acht maanden per jaar in Zuid Spanje en geniet SAMEN met Albert als levensgenieter van de mooie dingen des levens.
Je mag me ook mailen als ik het verkeerd heb.
Groetjes Mara
Ja Mara, ik ben gestopt. Heerlijk vind ik het. En wij genieten ook samen van de mooie dingen des levens. Thuis, in de natuur en zo nu en dan een paar weken helemaal eruit. Ik had er niet aan moeten denken om nog 3,5 jaar door te moeten werken.
En toch blijft veranderen bij jezelf beginnen ..dus toch niét die auto even daar neerzetten waar het niet mag, al rechtvaardigt de fout van de één meestal niet de fout van de ander.
Maar ik begrijp je machteloosheid want natuurlijk zie ik ook van alles om me heen dat niet deugt . Maar wélke fout een ander ook maakt, zolang die jou niet persoonlijk in gevaar brengt houd je de handjes thuis.
Je hebt gelijk Riet, altijd handjes thuis houden, maar je hebt in dit stukje toch niet gelezen dat ik mijn agressie ergens heb gebotvierd, hoop ik? Want als er iemand haar handjes thuis houdt, ben ik het wel. Ik ben van jongs af aan al van bemiddelen, praten en consensus. 🙂
Haha… nee , ik bedoelde de persoon die jouw antenne onderhanden nam.
Misschien had hij/zij last van jou geparkeerde auto maar dan had hij beter een briefje onder ruitenwisser kunnen doen zodat je wist waaróm die auto daar niet handig stond.
Mijn ervaring in het verzorgingshuis was gelukkig anders. Maar het is ook verleden tijd. Ik herken helemaal je verhaal. Het vermarkten, uurtje factuurtje en het ‘weg met het ‘draagt elkanders lasten’ is gemeengoed geworden. Deels zullen we mee moeten roeien, maar vooral hebben we mensen nodig zoals jij en hier op het log die het aan de kaak stellen. Steeds vaker reageer ik op kleine agressie en pik het niet. ………soms een succesje. We zullen met elkaar weer het Nederland moeten maken van dat liedje van die vijftien miljoen mensen…….