De afgelopen twee jaar (en twee jaar daarvoor) heb ik me vooral bezig gehouden met bingewatchen, kruiswoordpuzzels en sudoku’s. ’t Is wat hoor en ik had niet eens geraniums om achter te gaan zitten. Hoeveel series ik heb gezien, weet ik niet eens, maar het waren er veel. Ook de kruiswoordpuzzels kwamen me op een gegeven moment mijn neus uit, dus ben ik overgestapt op cijferpuzzels, Zweedse puzzels en filippines (puzzels die je kunt oplossen door bij gelijke cijfers gelijke letters in te vullen) en, al doende, werd ik een ster in het oplossen van cryptofilippines (met rare omschrijvingen, waarvoor je een beetje een kronkel in je hoofd moet opbouwen om ze op te kunnen lossen). Verder had ik nergens zin in.
Lang verhaal kort; ik besloot te gaan legpuzzelen. Mijn oma deed dat in de jaren zestig, met puzzels van 1000 of soms zelfs 1500 stukjes, mijn moeder legpuzzelde aan het begin van deze eeuw en ik had het al wel eens eerder gedaan, maar niet fanatiek en nu had ik alle tijd.
Maar, omdat ik al eeuwen (bij wijze van spreken) geen legpuzzel meer had aangeraakt, behalve toen mijn kinderen klein waren en recent nog met mijn kleindochter van zes, begon ik met een puzzel van 250 stukjes. Om het uit te proberen. Dat ging hartstikke lekker. Maar verder kwam het er niet van, want mijn volgende puzzel – die ik al gekocht had – zou 1000 stukjes zijn en daar zag ik als een berg tegenop.
Tot ik twee weken geleden een soort van verlaat moederdagcadeau kreeg; een puzzel in vijfhonderd stukjes van mijn lieffies: zijn het geen dotjes?
Enfin, ik aan het werk. De omtrek had ik al snel bij elkaar, op een stukje na dat zich nog ergens tussen de andere stukjes verstopt hield. Wat volgde was moeilijker; er zit véél huid, behoorlijk wat groen en nogal wat donkergrijs in de foto. Dus jullie begrijpen dat ik die puzzel niet snel af had. En, eerlijk gezegd, hij ligt nog steeds – met hoopjes stukjes die ongeveer dezelfde kleur hebben ernaast – uitgestald op mijn eettafel. Want ik moet zeggen dat ik geen zin heb om echt uren achter die tafel te gaan zitten voor een heel klein beetje succes.
Maar ik kon hem toch niet wegleggen en trouwens; waarom zou zo’n puzzel in een week af moeten zijn? Je kunt er zo lang over doen als je wilt, dus telkens als ik in de buurt ben, zoek ik een paar stukjes en soms heb ik bingo, dan heb ik bijvoorbeeld een oog, of een stukje mond bij elkaar. Zo heb ik er heel lang plezier van.
En ondertussen zag ik op de site van het bedrijf, waar de puzzel vandaan kwam, hartstikke leuke dingen waar je een eigen foto op kunt laten plaatsen, zoals schilderen op nummer, of diamond painting en nog veel meer. Je kunt zo gek niet denken, of je kunt er een eigen foto op laten plaatsen. Jaja, oma is daar zeer van onder de indruk 😂, dat had je vroeger niet, althans… niet zo uitgebreid.
Kortom; ben voorlopig nog aan het legpuzzelen, maar ik kijk wel al met een schuin oog naar de andere leuke dingen die ik met mijn honderden (zo niet duizenden) foto’s kan doen.
Wat jammer dat de reacties op sommige blogs zijn uitgeschakeld. En ik vond dat blogje over Janna zo aardig. In gedachten zag ik al sprookjes verschijnen als Rimpelina en haar prins, Goldy Oldy en de kikkerprins of Roodkrakje en haar 250 jaar oude grootmoeder.
Dus schrijf ik hier maar even een compliment voor dat verhaal. Omdat het zo fijn was om te lezen.