Charles Aznavour is vandaag op 94-jarige leeftijd overleden. Tot afgelopen voorjaar stond hij nog op de planken de sterren van de hemel te zingen.
x
Ik hoorde hem voor het eerst begin jaren zeventig, bij een vriendin thuis op haar fonkelnieuwe audiotoren, dat was toen erg modern. Maar ik was meer onder de indruk van Aznavour dan van haar pick-up (zoals ik het gevaarte nogal oneerbiedig noemde). Die taal, die muziek, die stem!
Begin jaren negentig ben ik met mijn toenmalige echtgenoot naar een optreden van hem geweest in de Jaap Edenhal. Ik wilde er dolgraag heen, want, zo redeneerde ik, voor je het weet, is hij er niet meer (hij was toen al een eind in de zestig en ouder dan mijn vader. Dat kon niet lang meer duren, schatte ik toen in, hoe naïef kun je zijn?) Het was, in één woord, geweldig wat er aan prachtige klanken uit dat kleine mannetje kwam en hij heeft er achteraf dus nog bijna dertig jaar aan vastgeplakt. Hij laat een enorm oeuvre na.
*
Een paar van mijn favorieten als eerbetoon aan deze kleine, grootse Frans-Armeense zanger.
*
Les Deux Gitares uit 1960:
–
La Bohème, uit 1966, life gezongen in 1991:
–
Que c’est triste Venise uit 1964
–
For me formidable, uit 1963
Waarom krijg ik er weer géén geluid uit? * http://www.friedabblog.wordpress.com * Ik ga maar afwassen . . . Amsterdam, 23 – 9 – 2019 *
E rzijn kennelijk twee van de video’s verdwenen van Facebook. Ik zal ze vervangen, of gewoon weglaten, dat kan ook 😁.
Ik heb van hem genoten en nog steeds. Hij was een kunstenaar in zijn beroep.
Hij was er is er en zal altijd blijven.