Routebeschrijving

Toen ik nog vertrouwde op via internet uitgeprinte routes, raakte ik vaak de weg kwijt. Ook die keer dat ik ging solliciteren in Rotterdam. Tot de Rotterdamse Ruit ging alles gesmeerd, maar na één gemiste afslag verdween de logica uit mijn beschrijving. Ik belandde in het havengebied en raakte totaal gedesoriënteerd. En omdat ik soms een tikkeltje emotionele zenuwpees ben, biggelden de tranen al snel over mijn wangen. Ik zou te laat komen, had in de haast de brief met het telefoonnummer van mijn afspraak vergeten en reed in een uithoek tussen de containers. Wat moest ik doen? Terug naar huis? Maar hoe?

De telefoon speelde een herkenningsmelodietje; mijn dochter. Hoera! Ik greep mijn oortje, prutste het in mijn mobiel, maar liet het op de grond vallen. Shit! Met mijn telefoontje in een hand en de andere aan het stuur, vertelde ik haar hakkelend en sniffend dat ik verdwaald was. Op dat moment reed op de andere weghelft een politiebusje voorbij. Kennelijk viel het op dat ik niet handsfree telefoneerde, want de bus keerde en reed me achterna.
“Nu komt de politie me nog aanhouden ook,” jammerde ik.
“Hang maar gauw op dan,” zei dochter.

De politiebus bleef me achtervolgen en mijn ogen bleven lekken. Geen idee wat ze wilden, tot ik bovenop de auto een rood verlicht stopsignaal ontdekte. Ik reed de vluchtstrook op en stond stil. Een grote agent stapte uit, liep langzaam op me af en boog zich naar mijn open zijraam.
“Mevrouw, we hebben u… ”
“Ja, agent ,” snotterde ik, “ik weet het, ik zat te bellen, want ik was de weg kwijt, en mijn oortje was er uitgevallen. Ik heb een sollicitatiegesprek, maar ik kan het niet meer vinden.” Ik probeerde mijn tranen weg te slikken. Zonder effect; ze bleven komen.
“Maar u kunt toch aan de kant van de weg gaan staan om op de kaart te kijken?” sprak oom agent vaderlijk.
“Ja maar, ja maar, ik kon nergens stoppen,” snikte ik met grote uithalen, “ik rijd alsmaar rondjes… ik weet niet eens meer waar ik ben, laat staan waar ik naar toe moet.”  Mijn gezicht voelde alsof ik twee uur in de volle zon had gezeten, mijn ogen brandden en ik haalde veel te snel adem. Het werd licht in mijn hoofd. Lekker sollicitatiegesprek zou dat worden.
“Kalm aan maar mevrouwtje,” suste de agent, “geef mij uw rijbewijs en de route, dan zal ik kijken wat ik voor u kan doen.” Hij liep naar zijn collega, overlegde met hem en kwam weer terug. Hij overhandigde mijn mijn papieren en zei: “Rijd maar achter ons aan, dan zetten wij u weer op de goede weg. Maar u moet mij beloven dat u nooit meer belt in de auto, want dan gaat u dat 130 euro kosten”. De lieverd.

Die nieuwe baan werd niets, maar dat jaar kreeg ik voor mijn verjaardag een heuse Tomtom van mijn kinderen.
Wat een weelde!

–