Slurpt wachten bij de dokter ook jouw kostbare tijd op?

Ik was mooi op tijd, maar de assistente aan de balie waarschuwde dat ik wat langer moest wachten. “Het kan een halfuurtje uitlopen, hoor. Het is erg druk.”
Oké, kan gebeuren, een half uur zou ik wel overleven, dus installeerde ik me met een paar tijdschriften aan de leestafel. Daar zat al een flink aantal mensen de tijd te doden. Zelfs de stoelen aan de zijkanten waren bijna allemaal bezet.
Ook de patiënten na mij kregen te horen dat de dokter wat vertraagd was. “Ja, hij moet alles nog in de computer zetten hè?”
Na drie kwartier was er nog geen levende ziel een spreekkamer uitgekomen, laat staan dat er iemand naar binnen mocht. Wel waren er mensen bijgekomen, liep de assistente voortdurend bedrijvig heen en weer en kwamen af en toe twee mannen in witte jassen voorbij. Druk met elkaar in gesprek, gezicht op ernstig en allebei dikke pakken papier onder de arm. Artsen? We hadden geen idee.

Om half vier klonk hier en daar wat voorzichtig gemor.
“Wat duurt dat lang hè?”
“Het is wel èrg druk vandaag.”
“Zó lang heb ik nog nooit hoeven wachten.”
“Ik heb nog geen dokter gezien.”
“Hoe laat hebt u een afspraak?” vroeg een vrouw vanaf de overkant van de tafel aan mij. Ze was hier voor haar moeder, samen met een zus, had ik ondertussen begrepen.
“Om kwart voor drie,’ antwoordde ik.
“Dan bent u nog vóór ons.” Ze zuchtte diep. “Wij zijn om tien over drie besteld,” zei ze vermoeid, “en we zijn hier al vanaf elf uur vanochtend.” Op mijn vragende blik, legde ze uit dat ze ‘s morgens voor bloedprikken en een scan moesten en dat de uitslag die middag was. Op zich wel fijn natuurlijk, alles op één dag, maar omdat ze van buiten de stad kwamen, konden ze niet even heen en weer naar huis.
“Ik krijg er een blikken kont van,” zei ze, terwijl ze met een pijnlijk gezicht ging verzitten.

“Er zijn wat spoedgevallen tussendoor gekomen,” meldde de assistente op de vraag van een meneer die zijn afspraak op half drie had staan, “het spijt me.”
Niet lang daarna bracht ze hem naar een van de spreekkamers. Een tweede en een derde patiënt volgden al snel, maar ze kwamen er niet meer uit. Geen wonder, want de artsen waren bij die spoedgevallen. Wat natuurlijk kan gebeuren. Het woord zegt het al; spoed. Dat kan niet wachten.

Een kwartier later holde een haastige arts de eerste spreekkamer binnen en er na vijf minuten weer uit. “Deze meneer mag een halfjaar,” zei hij in het voorbijgaan tegen de assistente en weg was hij weer. Toen de nieuwe afspraak gemaakt was, haalde de assistente de mevrouw tegenover mij en parkeerde haar met moeder en zus in de leeg gekomen spreekkamer. De deur bleef open. Het duurde en duurde, maar er gebeurde niets. Af en toe trok de mevrouw een gezicht naar mij en schudde haar hoofd met dichtgeknepen ogen. Ik grimaste terug; duurt lang, ja.

Na weer een halfuur was ik het zat. Ik liep naar de balie en vroeg of ik een nieuwe afspraak kon maken.
“Ja hoor, geen enkel probleem,” jubelde de assistente, want ze kon niet zeggen hoe lang het nog zou gaan duren. “Het is erg druk vandaag, veel spoedgevallen weet u. Maandag maar doen dan, half tien?” Dat leek mij prima, want hoe groot is de kans dat een spreekuur op maandagochtend om half tien meer dan anderhalf uur uitloopt?