Slurpt wachten bij de dokter ook jouw kostbare tijd op?
Ik was mooi op tijd, maar de assistente aan de balie waarschuwde dat ik wat langer moest wachten. “Het kan een halfuurtje uitlopen, hoor. Het is erg druk.”
Oké, kan gebeuren, een half uur zou ik wel overleven, dus installeerde ik me met een paar tijdschriften aan de leestafel. Daar zat al een flink aantal mensen de tijd te doden. Zelfs de stoelen aan de zijkanten waren bijna allemaal bezet.
Ook de patiënten na mij kregen te horen dat de dokter wat vertraagd was. “Ja, hij moet alles nog in de computer zetten hè?”
Na drie kwartier was er nog geen levende ziel een spreekkamer uitgekomen, laat staan dat er iemand naar binnen mocht. Wel waren er mensen bijgekomen, liep de assistente voortdurend bedrijvig heen en weer en kwamen af en toe twee mannen in witte jassen voorbij. Druk met elkaar in gesprek, gezicht op ernstig en allebei dikke pakken papier onder de arm. Artsen? We hadden geen idee.
Om half vier klonk hier en daar wat voorzichtig gemor.
“Wat duurt dat lang hè?”
“Het is wel èrg druk vandaag.”
“Zó lang heb ik nog nooit hoeven wachten.”
“Ik heb nog geen dokter gezien.”
“Hoe laat hebt u een afspraak?” vroeg een vrouw vanaf de overkant van de tafel aan mij. Ze was hier voor haar moeder, samen met een zus, had ik ondertussen begrepen.
“Om kwart voor drie,’ antwoordde ik.
“Dan bent u nog vóór ons.” Ze zuchtte diep. “Wij zijn om tien over drie besteld,” zei ze vermoeid, “en we zijn hier al vanaf elf uur vanochtend.” Op mijn vragende blik, legde ze uit dat ze ‘s morgens voor bloedprikken en een scan moesten en dat de uitslag die middag was. Op zich wel fijn natuurlijk, alles op één dag, maar omdat ze van buiten de stad kwamen, konden ze niet even heen en weer naar huis.
“Ik krijg er een blikken kont van,” zei ze, terwijl ze met een pijnlijk gezicht ging verzitten.
“Er zijn wat spoedgevallen tussendoor gekomen,” meldde de assistente op de vraag van een meneer die zijn afspraak op half drie had staan, “het spijt me.”
Niet lang daarna bracht ze hem naar een van de spreekkamers. Een tweede en een derde patiënt volgden al snel, maar ze kwamen er niet meer uit. Geen wonder, want de artsen waren bij die spoedgevallen. Wat natuurlijk kan gebeuren. Het woord zegt het al; spoed. Dat kan niet wachten.
Een kwartier later holde een haastige arts de eerste spreekkamer binnen en er na vijf minuten weer uit. “Deze meneer mag een halfjaar,” zei hij in het voorbijgaan tegen de assistente en weg was hij weer. Toen de nieuwe afspraak gemaakt was, haalde de assistente de mevrouw tegenover mij en parkeerde haar met moeder en zus in de leeg gekomen spreekkamer. De deur bleef open. Het duurde en duurde, maar er gebeurde niets. Af en toe trok de mevrouw een gezicht naar mij en schudde haar hoofd met dichtgeknepen ogen. Ik grimaste terug; duurt lang, ja.
Illustratie gevonden bij Spunk
Na weer een halfuur was ik het zat. Ik liep naar de balie en vroeg of ik een nieuwe afspraak kon maken.
“Ja hoor, geen enkel probleem,” jubelde de assistente, want ze kon niet zeggen hoe lang het nog zou gaan duren. “Het is erg druk vandaag, veel spoedgevallen weet u. Maandag maar doen dan, half tien?” Dat leek mij prima, want hoe groot is de kans dat een spreekuur op maandagochtend om half tien meer dan anderhalf uur uitloopt?
Dat liep dus wel heel erg uit ,bij mijn huis arts duurt het meestal zo’n 15/20 min .Is er een spoedgeval of word hij daarvoor weggeroepen krijg je direct de optie voor een nieuwe afspraak.Het ligt er natuurlijk aan waar je voor komt maar zolang als jullie zou ik echt niet wachten . O ja en dan die gruwelijke stilte die er vaak heerst in de wachtkamers brrr
groetjes Elisabeth
Soms denk ik wel eens: dat moet ik eens doen als ik een afspraak maak met mensen en ik ben niet op tijd. Ik zou de laan uitvliegen bij wijze van spreken.
Gelukkig kon in gisteren wel bijna op tijd bij de HA terecht. Maar ik was laatst in het Radboud… nou daar was ik een hele dag kwijt met wachten en wachten en wachten…Ik weet wel: ik zou het ook fijn vinden als is een spoedgeval was en de dokter kwam meteen, maar toch….ik ga nooit voor mijn plezier naar de dokter of om medelijden te krijgen of om zielig gevonden te worden…..
Ik werkte vroeger ook met afspraken en een enkele keer liepen die wel eens uit, maar dit.. nou ja, spoedgevallen gaan altijd voor. Zou ik zelf ook willen. Maar wie gaat er wel voor zijn plezier of voor zieligheidspuntjes naar een dokter? Niemand toch?
Ach die zijn er wel hoor Joke… eenzame mensen, mensen die aandacht willen en mensen die van elke mug een olifant willen maken.. dat staat zo interessant:)
Ik heb ook weleens langer moeten wachten dan gepland maar nooit erg lang, er kwam een excuus als het langer dan een kwartier duurde. Maar wat jou overkomen is vind ik té lang en helemaal als je dan terug moet komen. Heb je al die tijd voor Jan met de korte achternaam zitten wachten. Het beste voor maandag
Ik heb dit inderdaad ook nog nooit zó erg meegemaakt. Ik ga er maar van uit dat er hele erge spoedgevallen tussendoor zijn gekomen.
Ik vind het heel erg als ik dat lees.
Denk altijd aan toen Vroems gevorderde kanker had, en in de wachtkamer was het heel druk. Zo druk dat het héél lang uitliep, hoewel Vroems erg ziek was maakte hij het gezellig in de wachtkamer zodat er weinig mensen klaagden.
En toen bracht de assistente koffie op een dienblad, misschien wel alleen maar omdat het zo gezellig was, en Vroems was degene die met de koffie rond ging.
Echt iets voor hem.
Maar niet dat hij het zo leuk vond want het kostte hem verschrikkelijk veel energie. Hij was er gewoon goed in de lachers op zijn hand te krijgen.
Heerlijk toch? Dat zouden we meer moeten doen, plezier met elkaar maken als we in de wachtkamer zitten, de boel op stelten…
maar wie is daar voro in de stemming?
Dat zou inderdaad leuk zijn; er gewoon een gezellige middag van maken. Maar inderdaad; wie heeft daar zin in?