Eeuwenlang was er niets aan de hand. Dagen regen zich aaneen tot weken, weken veranderden geruisloos in maanden, seizoenen kwamen en gingen. Er gebeurde wat er altijd gebeurde en de jaren kabbelden voort. Tot die dag in juli, in het Jaar van het Monstrum, de wereld voorgoed veranderde. De temperatuur daalde tot ver onder nul.... Lees verder →
‘Wat is het hier mooi!’ Verrukt kijkt Suzanna kijkt om zich heen. ‘Nou,’ aarzelt Kornelis, ‘het is allemaal wel heel erg belle époque, met die rode draperieën, dat goudkleurige vloerkleed en die gebloemde fluwelen armstoelen. Mijn hemel zeg, wat een ouwe chic, alsof we in de negentiende eeuw zijn beland.’ ‘Tuurlijk, het is wat veel,... Lees verder →
Dit ultieme lied werd geschreven en vertolkt door Polo Montañez (1955-2002). Montañez was een Cubaanse autodidact die oorspronkelijk werkte op de familieboerderij. Hij begon op zijn zevende met zingen en gitaar spelen op familiefeestjes. Zijn eerste liedje (Este tiempo feliz - deze gelukkige tijd) schreef hij in 1973 en toen hij 44 was, had hij... Lees verder →
Ik ben nog steeds gek op de muziek van Leonard Cohen. Zijn teksten zijn zonder uitzondering prachtig en veel van zijn liedjes kan ik woordelijk meezingen. En hoe ouder hij werd, hoe meer ik hem ging waarderen. Ik houd erg van deze diepzinnige en mysterieuze muziek waar Leonard Cohen een patent op had. Zo'n zin als... Lees verder →
Als iemands muziek geschikt is om op zaterdag over te zwijmelen is het Leonard Cohen wel. Ik vind bijna alles mooi wat hij heeft gemaakt, maar ik kende nog lang niet alles. Dat blijkt nu ook weer: zowel tekst als muziek van dit nummer spreken mij enorm aan. "We schrijven ons eigen toneelstuk niet, we... Lees verder →
Staan wij er met zijn alles wel eens bij stil dat we nú leven, en niet in het verleden of in de toekomst? Ik hoor vaak mensen zeggen dat ze zo'n spijt hebben van... en dan sommen ze dingen op die ze gedaan hebben, of juist niet gedaan hebben, maar graag hadden willen doen. Of... Lees verder →
In Rosa's dromen was het intussen wat rustiger geworden. Langs de wegen die zij ging, stonden nog zelden mensen te juichen en ze liepen al helemaal niet meer met haar op. Een enkeling riep haar iets toe uit een raam, of zwaaide naar haar vanaf een verderop gelegen brug, maar verder gebeurde er weinig. Ze zocht... Lees verder →
Op een dag was het droomkind op wonderbaarlijke wijze verdwenen. Aan de ene kant was dat een opluchting, maar aan de andere kant bleef ze naar het meisje uitkijken, bang dat het tussen de wal en het schip was gevallen. Ook haar achtervolgers waren weg. Er stonden nu toeschouwers langs de wegen waar Rosa over... Lees verder →
Illustratie: Redstar “Wie geen biograaf kan vinden, moet zijn leven zelf verzinnen." Met een droge klik slaat de memorecorder uit. Het duizelt me op alle fronten. Kan het nog erger? Wat moet ik hiermee? Hoe schrijf ik met deze warrige gegevens een aardig verhaal over het onnavolgbare leven van een blogger? Waar te beginnen? Moet ik hier überhaupt wel aan beginnen? Zal ik niet eerst nog een andere blogger interviewen, of misschien wel een paar, om een degelijk onderbouwd verhaal te kunnen neerzetten? Ze zullen toch niet allemaal man/vrouw/zonderling inéén zijn? Waar ben ik aan begonnen! Een gespleten bloggerspersoonlijkheid. Dat verzin je toch niet??!!... Lees verder →
Ik schrijf al enige tijd stukjes voor de hoe ouderen denken site en we zijn continu op zoek naar enthousiaste medeschrijvers
Wij zoeken ouderen vanaf ca. 55 jaar die graag vertellen over alle perikelen die zij als ouderen/senioren in onze samenleving meemaken.
Denk jij uit te kunnen leggen hoe wij ouderen denken? Heb je je seniorenhart verpand aan de schrijverij? Vertel jij graag hoe het jou vergaat en wat je meemaakt als oudere in een steeds snellere maatschappij? Heb je een vlotte pen en een goed gevoel voor taal? Doe dan mee op Hoe Ouderen Denken!
Interesse? Mail ons wat recente teksten (zodat we een indruk krijgen van je schrijfstijl) en een korte motivatie:
redactie@hoeouderendenken.nl
