Dit ultieme lied werd geschreven en vertolkt door Polo Montañez (1955-2002). Montañez was een Cubaanse autodidact die oorspronkelijk werkte op de familieboerderij. Hij begon op zijn zevende met zingen en gitaar spelen op familiefeestjes. Zijn eerste liedje (Este tiempo feliz - deze gelukkige tijd) schreef hij in 1973 en toen hij 44 was, had hij... Lees verder →
Zing dan!
Ik zag Jenny Arean voor het eerst in de televisiemusicals Er valt een ster (met Jacco van Renesse een jonge operettezanger) en daarna Vadertje Langbeen (met Jack Grimberg, oftewel John van Dreelen, een min of meer bekend Amerikaans acteur van Nederlandse oorsprong). En sindsdien ben ik altijd gek op haar geweest; ze zong prachtig, kon lekker gek doen, was ook... Lees verder →
ZWoZ – Whispering Hope
Als ik dit liedje hoor, en speciaal deze versie, gezongen door Jo Stafford en Gordon Macrae, krijg ik kippenvel en tranen in mijn ogen. Hun stemmen zijn zó mooi met elkaar in harmonie, dat het inderdaad wel engelengezang lijkt. Althans, zoals ik me in de jaren vijftig -toen ik dit liedje voor het eerst hoorde-... Lees verder →
ZWoZ Bïa – Beijo
Beijo (spreek ui: beezjoo), betekent zoenen en is een heerlijk zomers liedje van verlangen om bij weg te dromen. Iedere keer als ik het draai, word ik vrolijk - en ik draai het nogal eens. Kun je nagaan hoe vrolijk ik door het leven ga. Ik heb haar ontdekt door De Sandwich, het zondagochtendprogramma van... Lees verder →
Zwoz – The Man Who Plays The Mandolino
Tijd niet meegedaan met zwijmelen op zaterdag, maar gisteren reed ik van de Bollenstreek naar het Gooi met een antieke CD van Dean Martin. Heerlijk een uur lang meegezongen met al die ontzettend gouwe ouwe nummers van deze beroepszwijmelaar, die het wel uitgevonden lijkt te hebben en die -vooral in de jaren vijftig en zestig van... Lees verder →
Nostalgie op zaterdag
Dit lied, The Fox has left his lair, met Denny Willis als zanger van het Hunting Quartet, en vooral de act erbij, herinnert me aan de jaren zestig. Voor mij staat het op gelijke hoogte met de scene "Dinner for one", van Freddy Frinton en May Warden, die vaak met oudjaar werd uitgezonden, maar nou... Lees verder →
The Cats – The End of the Show – R.I.P. Cees Veerman
Ik ben me bewust van popmuziek sinds ik als 11-jarige, op het kleine radiootje van mijn oma, voor het eerst de Beatles hoorde. En vanaf dat moment ben ik verslingerd, hoewel ik daarvóór ook van muziek hield, maar die jaren 60, dat was toch wel even wat anders. Ik was ook dol op Volendamse Palingpop.... Lees verder →