Toon Hermans

Een van mijn vaders wapenfeiten heeft te maken met de eerste voorstelling van Toon Hermans in Carré in 1963 of ’64. Mijn ouders zaten op het hoogste balkon; eigenlijk te ver van het toneel om Toon echt goed te kunnen zien, maar ze genoten. Van de conference waarin hij steeds weer nieuwe familieleden ten tonele voerde, wijzend op een stoel of een grote potplant; m’n zus d’r man is tandarts – hij trekt met zn linkerbeen. Van professor Rötelflöt, van de liedjes in Limburgs dialect. Van Broadway artiest Golden Johnny en van vader die op stap ging; zit m’n jasje goed, zit m’n dasje goed? Van de koldermuziek en van de perzik die door Toon met smaak verorberd werd. En vooral van de High Society met de gehaktbal; leg néér die bal!.

Na de pauze kwam Toon op in overhemd met rode bretels en een strooien hoed op zijn hoofd. Hij was in de wei, vertelde iets over een specht, las wat versjes voor en toen kwam toneelmeester Johnny op met een vogelfluitje. En dat fluitje triggerde mijn vader – die prachtig op zijn vingers kon fluiten – om op te staan en te fluiten als een nachtegaal. Het was vast heel mooi, maar het verstoorde de voorstelling natuurlijk wel. Toon viel stil en draaide zich langzaam naar het balkon zoals alleen Toon dat kon. De zaal hield zijn adem in, maar Toon keek rustig zoekend naar boven en zei toen luid en duidelijk, wijzend op mijn vader die nog steeds rechtop stond: “aha, un joli pantalon”. Johnny grijnsde, de zaal lag plat en mijn vader ging gevleid en breed lachend weer zitten. Geweldig vond hij het dat Toon speciaal tegen hem iets had gezegd. Mijn vader leeft niet meer, maar ‘un joli pantalon’ is in ons gezin nog steeds een gevleugelde uitdrukking voor iemand die een flauwe grap maakt waar iedereen toch om moet lachen.

Hieronder het openingslied uit die show, gezongen door de Jazzpolitie voor het programma een nieuwe jas uit 1994.

(geschreven voor en destijds gepubliceerd op de Sandwich Hyves)