Wat is je hand nu klein en koud.
Hij was al nooit zo groot en warm,
nooit zo erg vertrouwd.
Je greep verbeten naar het glas
om te vergeten hoe ’t was.

En ook je oog zo bleek en dof,
alsof je al bijna niet meer kijkt,
verijld bent in het stof.
Je gaf nooit erg veel om mij,
maar is alles daarmee dan voorbij?

Je zou nog kunnen praten nu, ons niet zo laten staan.
Iets wat je voelt of zo, je kunt niet zomaar gaan.
Kom uit je donker hol, scheur je ziel uiteen.
Maar je zwijgt en blijft alleen.

Je sprong op tafel met je lied.
Ze zongen mee en toen niet meer
en dat begreep je niet.
Het was de tijd en z’n verraad
en je werd stil en bang en kwaad.

Je zou nog kunnen praten nu, ons niet zo laten staan.
Iets wat je voelt of zo, je kunt niet zomaar gaan.
Kom uit je donker hol, scheur je ziel uiteen.
Maar je zwijgt en blijft alleen.

Hoe zal ik zijn als mijn uur komt?
Misschien wel net zo uitgewoond,
verduisterd en verstomd.
Onder de dekens op m’n zij,
om me te verbergen zoals jij.

Je zou nog kunnen praten nu, ons niet zo laten staan.
Iets wat je voelt of zo, je kunt niet zomaar gaan.
Kom uit je donker hol, scheur je ziel uiteen.
Maar je zwijgt en blijft alleen.