Weer naar school

De vakantie nadert zijn einde. In mijn dorp is de school alweer begonnen. Ik zie de kleintjes trots lopen aan de hand van hun moeder. De wat groteren rennen vooruit. De oudsten volgen op de fiets. Van groep één tot en met groep acht naar hetzelfde gebouw. Eén vloeiend doorlopende schoolloopbaan. Niks engs aan.

Vijfentwintig jaar geleden was die basisschool er nog net niet. Je had de kleuterschool en de lagere school. Kinderen kleuterden van hun vierde tot hun zesde en maakten daarna de overstap naar de eerste klas van de ‘grote school’ (nu groep 3). Die overstap was voor veel kinderen een klein drama, want niet alleen kregen ze na twee jaar ineens een andere juf, de grote school was vaak ook nog in een ander gebouw.
De school  waar mijn kinderen naar toe gingen, had het kleuter- en het lagere onderwijs wel al in één gebouw, maar nog wel gescheiden door twee grote klapdeuren. Om de overstap van de ene naar de andere kant zo makkelijk mogelijk te maken, werden de kleuters in het laatste halfjaar vertrouwd gemaakt met de nieuwe juf en de klas.

Opgelucht, omdat die zes (lange) vrije weken eindelijk voorbij waren, maar met een vaag weemoedig gevoel in mijn maag, bracht ik die zomer na de grote vakantie mijn zoontje naar zijn nieuwe juf. Kleuter-af stapte hij parmantig naast me het gebouw binnen. Met een hoog stemmetje gaf hij af op de ‘kleintjes’ met wie hij zes weken geleden nog in de zandbak speelde. Dáár hoorde híj niet meer bij, dat was duidelijk. Nadat we zijn jongere zusje hadden afgeleverd bij de kleuterjuf, trok hij me vol ongeduld mee de gang door naar de ‘grote’ school.
“Achter de klapdeuren moeten we zijn mam, bij die grote jongens.” Meisjes als soort bestonden voor hem nog niet, die hoorden gewoon bij de jongens. Al helemaal vertrouwd door de oefenuurtjes in zijn laatste kleuterjaar, liep hij trefzeker voor me uit naar het lokaal waar hij de komende maanden zou leren lezen en schrijven. Dat leek hem wel wat. Vooral het schrijven fascineerde hem in hoge mate. De hele vakantie was hij bezig geweest – het puntje van zijn tong uit zijn mond – om lettertjes te tekenen. En hij kon het niet uitstaan dat die letters alle kanten uitdansten en niet keurig tussen de lijntjes bleven. Lezen kon hij al een beetje. Rekenen – toveren met cijfertjes noemde hij dat – deed hij als een klein computertje. Niks tellen op vingertjes, of klungelen met blokjes, gewoon, uit zijn hoofd. Het leek of er op een knopje gedrukt werd, zo snel kwamen de uitkomsten van de optelsommetjes eruit. Hij was toe aan ernstiger zaken dan knippen, plakken en kleuren en dat was goed te merken. Hij werd drukker, overschreeuwde iedereen en liet duidelijk merken dat hij al heel wat kon.
En toen was het dan eindelijk echt zo ver; met ‘boom, roos en vis’ zou hij er helemaal bij horen. Weer een stapje dichter bij de door hem zo fel benijde grote mensen die van alles leken te kunnen wat hij nog moest leren. Toen ik hem had afgeleverd in de klas, waar hij trots in zijn bankje schoof, was niet hij, maar ik in tranen. Alweer een fase afgesloten.