Weer terug naar ‘normaal’!
Na alle perikelen over het schrijven aan mijn boek over Sjengs kunstenaarsleven, de (mislukte) crowdfunding en de (geweldig geslaagde) boekpresentatie, is weer het tijd voor ‘gewone’ dingen. In februari heb ik tussendoor twee stukjes geschreven voor Hoe Vrouwen Denken.
Het eerste ging over mijn (jeugdige) ervaringen met het Miss Bril-fenomeen en in het tweede heb ik beschreven hoe ik in het heden om ga met het aanbrengen en weer afhalen van een gezichtsmaskertje. Beide ervaringen waren niet echt om over naar huis te schrijven, maar ik heb het toch gedaan en dit was het resultaat:
Twee jaar en vier glasrecepten later lag bij de opticien een formulier waarmee je je kon inschrijven voor de Miss Bril Verkiezing van dat jaar (1960). Daar wilde ik ook aan meedoen, want mijn bril stond me best goed, vond ik zelf. (klik opĀ Miss BrilĀ voor het hele verhaal).
In de badkamer probeerde ik in Ć©Ć©n soepele beweging het zwarte vlies ā want dat was het ā van mijn gezicht te pellen. Maar hoe ik ook plukte en frunnikte, er gebeurde niets. Het maskervlies zat muurvast.
(klik op Een babyface graagĀ voor het hele verhaal).
Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Ā Eigen foto (JP)
Het Miss Bril verhaal zou het mijne kunnen zijn, alleen was ik 4 toen ik mijn eerste brilletje kreeg. Maar als ik de foto’s met mijn afgeplakte oogje zie.. rotfoto’s.
Van het eerste bezoek aan de oogarts weet ik niks meer, maar wel dat ik daarna ieder jaar met mijn vader naar de oogarts ging, ’s avonds, dat was best spannend. Op de Apollolaan in Amsterdam. Vlakbij een brug in een mooi huis.
Ik begon met een soort van ‘ziekenfondsbrilletje’ en heb later ook een vlinderbril. Die vond ik achteraf niet mooi en nog steeds draag ik geen vlindermodelletjes. Want ja, ik ben bijna 68 en draag ook nog steeds een bril.
Wat een botterik trouwens die eerste oogarts en wat een tact had die van je vader!
Ach.. het is zoals het is hĆØ… Mooi verhaal!
Met maskertjes etc heb ik niks!
Succes met je ‘normale’ leventje weer! Hoop dat je boek een succes wordt!
Wat was dat toen anders hĆØ? De specialisten hadden allemaal een eigen praktijk, vaak in prachtige gebouwen, en de oogarts deed het werk wat nu gedaan wordt door de opticien.
Inderdaad.. heel anders. Ik.had een hekel aan mijn bril maar naar zo’n afspraak gaan samen met mijn vader was zoveel waard.
GewƩldige verhalen en het brilverhaal laat dan ook nog meteen zien dat hoe je omgaat met een kind in een stressvolle situatie een wereld van verschil kan maken.
Oh wat herkenbaar die bril,maar dan bij ons kind.
Dat masker,wat een gedoe hƩ .Ik begin er niet eens aan heb zo al huidproblemen genoeg kan nergens tegen.Je hebt het wel leuk verteld,heel beeldend.
Dank je!
Leuk! Ik moest lachen om je brilletjeverhaal. Ik had zelf ook al jong een bril, als een van de zeer weinigen in die tijd, en ook ik zag, letterlijk, een wereld verschijnen toen ik hem voor het eerst opzette. Maar het ding was zwaar, de glazen waren van glas en omdat ik een jongetje was deed ik… nou ja… jongetjesdingen, dus die bril lag voortdurend in de kreukels. Tot verdriet van mijn ouders en heimelijk plezier van de opticien. Ik ben jaloers op de kinderen van nu met hun prachtige lichte en onbreekbare brilletjes š
Ik was een meisje dat van lezen hield, dus mijn brilletje bleef wel heel. Alleen verbogen de pootjes vaak omdat ik ook stiekem in bed las, wat natuurlijk niet mocht. En nu je het zegt… die dingen waren inderdaad behoorlijk zwaar vanwege het echte glas dat er in zat.