Wat is uw meisjesnaam?
Toen ik in 1972 trouwde, nam 85% van de vrouwen die in het huwelijksbootje stapten, de achternaam van haar echtgenoot aan. Ik wilde dat niet, want ik huwde mijn man, en niet zijn naam. Toentertijd was dat dus een uitzondering en moest ik veel moeite doen om, op mijn werk en bij allerlei instanties, mijn eigen naam te behouden. Men vond het nogal raar. Je was vrouw, getrouwd, dús was je de vrouw van een man wiens naam je ging dragen en had je bijgevolg ook een meisjesnaam. Ik vónd dat stom, dus liet ik overal mijn eigen naam staan.
In Amsterdam was dat geen probleem, maar in de provinciestad waar wij, in 1982, met onze kinderen gingen wonen, stuitte ik op weerstand bij het verlengen van mijn paspoort. Toen ik dat afhaalde, stonden daar ineens twee 
namen in. Hè? Ik voerde al sinds mijn geboorte alleen mijn eigen naam. En dat wilde ik blijven doen. Eruit met mijn man zijn naam! De ambtenaar was verbijsterd: Dat meende ik niet! En het kon ook niet, want ik was immers gehuwd? Jazeker, al tien jaar. En mijn man ook. Maar in zíjn nieuwe paspoort stond maar één naam. Dat klopte, was het antwoord, maar hij was een man. O? Dus? Nou, hakkelde de ambtenaar, zo zijn de regels. Regels? En in Amsterdam dan? Daar hadden ze in de provincie niets mee te maken. Getrouwde vrouwen hadden hier een dubbele naam.
Ik dacht het toch niet en bleef volhouden dat ik alleen míjn naam in dat boekje wilde. Ik kreeg mijn zin, al stond vervolgens achter mijn naam ineens vermeld dat ik ‘echtgenote was van W’. Voor de douane, werd erbij gezegd, anders wisten die niet dat ik getrouwd was. Maar zo’n zelfde opmerking stond niet achter de naam van mijn echtgenoot. Hoefde de douane dat van hem niet te weten dan? Nee, want mijn echtgenoot was immers een man! De ambtenaar zuchtte diep terwijl hij me dat uitlegde. Ik ook.
Ik heb het er bij laten zitten, maar bij de volgende verlenging, vijf jaar later, heb ik ook de toevoeging laten verwijderen. Kinderachtig? Misschien. Maar voor mijn gevoel ging het om mij als persoon. En ik wilde gewoon blijven wie ik was.
Bij mijn tweede huwelijk, in 2009, vroeg de trouwambtenaar of ik mijn mans’, of mijn man mijn naam wenste te gaan gebruiken, of dat we misschien allebei een dubbele naam wilden. En kwam meneers naam dan vooraan of had de naam van mevrouw de voorkeur?
Maar ondanks die vooruitgang, zijn er nog steeds instanties die er, als ik mijn naam noem, automatisch van uitgaan dat het mijn mans naam is. Want; vrouw, getrouwd, dus ehm… wat is uw meisjesnaam?
Mij zijn zulk soort vragen nooit gesteld. Maar ja, wij zijn ook niet getrouwd. 🙂
Je logje heeft aardig wat stof op doen waaien met als gevolg een pittige discussie. 😉
Dit is de vijfde poging om een reactie te plaatsen. Nu pas snap ik dat ik op mijn wp logootje moet drukken…. Pfffff.
Wat ik zeggen wilde: ik herken wel wat je schrijft, hoewel ik toen nog niet in de huwbare leeftijd was. Het regeldenken vierde hoogtij en als een gortdroge, lelijke kurk was dat de stop op de fles. Nu ervaar ik echter wel eens het omgekeerde: dat regel- en wetgeving soms al verder lijken dan wij in het dagelijkse leven zijn. Vooral bij jonge mensen (lekker flapuiterig als die zich gedragen) constateer ik dat. En die worden toch grootgebracht door ons. Maar hoe makkelijk en veilig het voor ze is om te zeggen “Nou, gewoon!” en daarmee geen discussie aan te gaan over dingen waarbij ze toch nog steeds gauw op de grondvesten staan te trillen….
Wat ik wel waarneem, is dat meiden nu vaak de naam van hun partner aannemen.
Mij lijkt het vrij normaal dat een vrouw desgewenst haar eigen naam blijft houden. We zitten nu in 2012 en teruggrijpen naar vroeger is alleen leuk voor het verhaal. Maar het geldt niet meer.
Selma lijkt me wat fanatiek: als je gaat scheiden staat het je toch gewoon vrij je eigen naam weer aan te nemen? Nou dan. Dat het sommige vrouwen goed uitkomt dat ze hun mans naam aanhouden, is een totaal andere discussie.
Trouwens ik ken een man die Vrouwe van zijn achternaam heet. Moet die nu maar meteen zijn naam laten veranderen. En als je Yvonne de Man heet, is die achternaam dan besmet. Typisch een voorbeeld van een doorgeschoten reactie, lijkt mij.
Fanatiek, doorgeschoten… wat een frisse oordelen over een ander 😀
Ik ben gewoon letterkundige, dus beroepshalve geïnteresseerd in semantiek en etymologie, en let op details waar 99 % van de mensen aan voorbijgaat.
Daarbij ben ik tamelijk oud, heb in de geschiedenis geleefd, en de maatschappij van nabij zien veranderen van een huichelachtig mannenbolwerk (waarin de vrouw volgens de wet handelingsonbekwaam was, en gehoorzaamheid aan haar echtgenoot verschuldigd) naar gelijkwaardigheid, en vervolgens naar het losgeslagen pornofiele heden.
Dus ik heb wel iets te melden, al is het voor iemand die de geschiedenis van de veranderde maatschappij niet kent blijkbaar onprettig om te lezen.
Ik ben het met je eens Selma. De maatschappij is enorm veranderd de afgelopen vijftig jaar, zeker op het gebied van man/vrouwverhoudingen maar veel mensen weten dat niet (meer) of vinden het minder belangrijk. Ook niet erg. Alles verandert. Zelfs dat.
Niks doorgeschoten Plato. Het was werkelijk zo. En dat het nu niet meer geldt, is dus niet waar; het is weliswaar nu vrij normaal dat een vrouw haar eigen naam blijft houden, maar bij verschillende instanties wordt mij nog steeds naar mijn meisjesnaam gevraagd. Waarom niet gevraagd naar jouw naam en naar de naam van een eventuele partner? Dat is sexeneutraal en je stoot er niemand mee voor het hoofd. Wat dacht je van twee getrouwde mannen? Wat is uw jongensnaam? Ik dacht het toch niet.
Dit klopt. Ik ben het helemaal met je eens. Het zit gewoon in ons systeem en dat leidt tot pijnlijke situatie (heeft geleid tot..)
Ik had ook een collega die Vrouwe heet. Leuke man, leuke naam