Bij het online inchecken, bleek mijn visum niet te vinden. Vreemd, want daarmee ben ik vorig jaar ook naar Amerika geweest en hij was nog geldig tot november. Enfin, dat werd inchecken op Schiphol, waar ze ook in eerste instantie mijn visum niet konden traceren, maar in tweede instantie wel. So far so good.
We wilden twee gangplaatsen naast elkaar, maar dat ging niet meer. Erger nog; er was nog maar een raamplaats beschikbaar, want het vliegtuig was overbooked. ” Tja,” zei de steward, ” dat is normaal; we gaan uit van zeker 10% afmelding, maar nu is iedereen in de Economy Class op komen dagen. Er zijn verder alleen nog plaatsen in de eerste klas”. Vond ik geen bezwaar, maar helaas pindakaas, ze gingen wel schuiven met de Silver and Golden Frequent Flyers, of met mensen die Priority vlogen. Die hebben een streepje voor en krijgen dan een upgrade. Maar ik moest wel bij de gate wachten tot iedereen binnen was, want op het laatste moment konden er nog eersteklassers bij komen. Dus niks Dutyfree Shoppen. Wachten!
Sjeng ging nog even roken voordat we gingen vliegen. Briesend kwam hij terug van de rookruimte;
“‘Met 30 anderen op elkaar geplakt in een hok van 3 x 1,5 meter, alsof je een junk bent. Je wordt als roker gewoon gestraft! ” Hij had ergens gelezen dat de directeur van Schiphol persoonlijk voor deze maatregel had gezorgd. Zo van kijk ons eens goed ons best doen. Het ergste vond hij nog dat het rookkamertje vlak naast een enorme ruimte met gokkasten lag. “Gokken mag wel, want daar wordt aan verdiend.”
Enfin, in Amerika stond, en staat, hem op dat gebied nog het nodige te wachten; nergens mag je binnen roken en op straat minimaal 50 tot 100 feet buiten de deur. Zelfs buiten op je eigen balkon, met de deur open, levert in sommige hotels een boete van 200 dollar op. Daarvan gaat hij natuurlijk steigeren en doet ie het juist. Net als dat hij altijd precies op parkeerplekken gaan staan waar het niet mag, of via de entrance naar buiten rijdt en bij de exit naar binnen gaat. “Ach,” zegt hij dan, ” wie ziet dat nou, en als ze er wat van zeggen, zeg ik gewoon: I’m from Europe, I don’t understand.” Een enfant terrible noemde mijn moeder vroeger iemand met zulk opstandig gedrag. Ik moet er wel om lachen, maar hij krijgt nog eens een fikse boete hier, wat ik je brom.
Uiteindelijk kon ik toch mee en zaten we samen helemaal achterin. Fijne vlucht gehad, geen vertraging, en gelukkig niets gemerkt van de vliegtuigbom die die ochtend ontdekt was.
Maar de aankomst in Boston was alsof we in jaren vijftig Rusland terecht waren gekomen. Doordat we als laatsten het vliegtuig waren ingestapt, konden we er ook pas als laatsten weer uit, zodat we aan het eind van de zes rijen dikke rij 
“I need an adress where you can be reached. You can book a hotel at the desk overthere and then you can return. Good day! Next!” Alles op blaffende toon met een uitdrukking op zijn gezicht alsof we de grootste boeven op aarde waren. Nee, heel vriendelijk hoor. Daar kun je een oorlog mee winnen. En je voelt je ook echt welkom. Maar toen we afdropen, werd ons bij de desk door een aardige meneer geadviseerd om een willekeurig hoteladres op te schrijven, waarna hij ons naar een andere douanier bracht, die heel wat vriendelijker was.
