Vannacht om twee uur gaat de zomertijd weer in en springt de klok een uur vooruit (nou ja, springt… ik moet hem zelf een uur vooruit zetten). Dus als ik zondagochtend op mijn gebruikelijke tijd opsta, zo rond een uur of acht, is het al negen uur. En zondagavond om halfelf is het in wintertermen pas half tien. Dat geschuif met de tijd elk half jaar vind ik drie keer niks. Door die halfjaarlijkse veranderingen, is mijn bioritme in de afgelopen veertig jaar volledig van slag geraakt. Ik kan er maar niet aan wennen. Dit jaar is het helemaal erg omdat het nog zo koud is en het maar geen lente wil worden. Waarom dan toch zomertijd vraag ik u af?
Ieder halfjaar heb ik bijna een half jaar nodig om mijn bioritme aan de zomer- of wintertijd aan te passen. Tegen dat ik gewend ben, draait de klok weer terug, of juist een uur verder. Gillend gek word ik ervan, en moe en chagrijnig en mopperig. Vooral ’s winters gaat mijn systeem helemaal op tilt. Want als ik voor mijn gevoel langer moet opblijven, raak ik over mijn slaap heen en lig ik soms uren te woelen en te draaien voor ik in slaap val. Dus kan ik de volgende ochtend mijn bed niet uitkomen. Zomers gaat het gelukkig wat beter. Dan past mijn ritme zich in een maand of vier al weer aan en heb ik nog twee maanden waarin ik mij ‘gewoon’ voel.
Dus wat mij betreft, afschaffen die rare kunstmatige tijdsinstellingen. Houd gewoon één tijd aan: ofwel zomer- ofwel wintertijd, maar dan wel consequent het hele jaar, zodat ik mijn biologische tijdklok niet voortdurend hoef aan te passen*
*(disclaimer: sinds ik vorig jaar gepensioneerd ben, is de wintertijd makkelijker gebleken, want ik hoefde niet meer op een vroeg tijdstip op mijn werk te zijn (*voelt zich een bofkont*)
Daarom nu een prachtig lied over de tijd, gezongen door Huub van der Lubbe.
Ik geniet er juist van.😊
Houend zo (ik vind het ook wel fijn dat het ’s avonds langer licht is hoor, maar ik heb er gewoon last van)