Iedereen in mijn omgeving is druk.
Ziekenhuismedewerkers vooral met zorg op de intensive care, andere zorgmedewerkers in verpleeghuizen en bij de thuiszorg, vuilnismannen, postbezorgers, vakkenvullers, kassamedewerkers, winkelwagentjespoetsers, politie, handhavers, brandweermannen, noem ze maar op. Allemaal zijn ze onze helden.
Andere helden zijn mensen die al weken van huis uit werken, of hun baan (hopelijk tijdelijk) kwijt zijn: met het omhooghouden van alle ballen in de lucht: kinderen thuis lesgeven, thuis werken voor de baas, met coronastress dealen, enzovoort enzoverder. Ander ruimen driftig huis, tuin, schuur en/of zolder en garage op. Weer anderen doen hartstochtelijk mee met alle gym- en knutselfratsen die voor thuisblijvers op YouTube of Facebook in elkaar worden gezet. En nog weer anderen schrijven zich de blaren op hun vingers aan verhalen, gedichten, beschouwingen en diepe filosofieën over corona, onze intelligente lock down, 5G en/of complot theorieën. Er worden coronaliederen geschreven, liedjeszangers gaan de buurten in om voor flats met veel ouderen en verzorgings- en verpleeghuizen een openluchtconcert te geven, sportleraren geven hun oefeningen in de buitenlucht voor al die thuisblijvende ouderen. Dan heb je ook nog mensen die boodschappen doen voor ouderen en mensen met een zwakkere gezondheid die nu allemaal binnen moeten blijven.
Ik doe dat allemaal niet. Toch heb genoeg plannen; ik schrijf aan het levensverhaal van een goede vriend, ik heb stapels aanzetten voor verhalen of essays, een vervolgverhaal schreeuwt om nog meer afleveringen, mijn berging kan wel een bezempje gebruiken en die vierendertig verhuisdozen, vol uit te zoeken spullen die al een paar jaar staan te verpieteren, schreeuwen al die tijd ook al om verlossing.
En dan mijn administratie. Belangrijke papieren doe ik in ordners; financiële zaken, verzekeringen, gezondheid, water en energie, belastingen, gebruiksaanwijzingen, garantie-bewijzen. Noem het op en ik heb er een map van. Handig en overzichtelijk. Jazeker, totdat ik drie jaar geleden ging verhuizen. Sindsdien heb ik naast die prachtige rij ordners, ook verschillende stapels met papieren liggen die daar nog in moeten belanden. Trouwens, veel van die administratieve dingetjes staat ook op mijn computer, in de e-mailbox en in aparte mappen bij mijn documenten. Zo kan ik snel alles terugvinden.
Kortom; zat te doen, maar het zit er niet in. Het zit er al een poos niet in, ik functioneer al jaren op een langzame toer, maar sinds corona lijkt er nog veel minder in te zitten. Ik kijk ’s morgens naar mijn to do lijstje, denk: ‘Ja, dat ga ik doen’ en dan schuif ik achter de computer. Mailtjes lezen en beantwoorden en daarna verplaats ik me naar Facebook, waar ik vervolgens zeker anderhalf uur blijf zitten, omdat ik – na het lezen van de nieuwe berichten en mijn commentaar daarop – ‘even’ een spelletje doe. Als ik me daarvan weet los te rukken, verdwijn ik naar Twitter. Nou, dan weet je het wel, mijn hemel. Want ik bemoei me graag met allerlei zaken. Ik lees wat er al gezegd is over zo’n onderwerp en like sommige bijdragen of reageer erop, ik kijk wie mijn bijdragen heeft geliked of erop gereageerd en vervolgens plemp ik mijn mening lekker onder nog weer andere meningen. Dus dan ben ik zo weer een flink uurtje verder. Ondertussen ligt mijn to do lijstje geduldig te wachten tot ik het de volgende dag weer even over zijn bolletje aai. Ik ben dolblij dat ik niets heb met Instagram, Snapchat of TikTok. Ik zou nog meer tijd tekort komen.
Het eigenaardige is; ik ben gepensioneerd, dus ik kon de invulling van mijn dagen al helemaal zelf bepalen, maar sinds corona is zelfs die minimale structuur helemaal weg. Hele dagen hang ik maar een beetje; voor de computer (of is het erachter?) roer ik mij op de sociale media, voor de tv watch ik enorm binge, en ik kan me ook langdurig verdiepen in de krant die ik vroeger in anderhalf uur uit had. Zelfs aan het lezen van een goed boek kom ik niet meer toe. Wat zeg ik? Ook het lezen van flutboeken en tijdschriften behoort al niet meer tot mijn repertoire.
Samengevat: alles is vloeibaar.
Gelukkig houd ik mezelf en mijn huis nog een beetje schoon. Dat dan weer wel.
Elke zin, iedere alinea, de algehele blog zou ik zó zelf geschreven kunnen hebben. Ik ben bang, dat dit het leven van ouderen is … Je hebt gepoept, bent opgelucht, de ontbijt boel is op geruimd en dan moeten we effies zitten. Als ik hard wil werken, moet ik elastische steunkousen aandoen. De pleuris! Dat was die dokters assistente: de rollator ontbreekt nog … Ze heeft zelf ook een dikke, vette reet …
Waar waren we?
Kijk, mijn man doet niks, want hij is met pensioen: Ik wil ook met pensioen: met butler, kamermeisje, werkster, kokkin, was & strijksters, kattenbakken schoon maaksters & afwassers … Gelukkig! Hij heeft een kropje sla meegenomen: Ik mag niet mopperen. Amsterdam * 17-5-2020, 17.05 uur … * Hollandse tijd * http://www.friedabblog.wordpress.com *
Ja, het is waar. Dit is het leven van ouderen. Daar hebben ‘ze’ ons niet echt op voorbereid, vind ik.
Een mooi kijkje in je dag.
De foto van de inloopkast vind ik een mooie Hollandfoto. Dat is door het verhaal erbij. Vriendin Irina en ik maken Hollandfoto’s (Het spel is dat we een foto maken en daarbij iets schrijven). We vervelen ons, maar deze foto’s maken ons dan weer een beetje blij. Dat geeft energie. Dan komt de structuur ook wel.
Wat een leuk idee zo’n Hollandfoto. In dit geval was er eerst het verhaal en toen heb ik die foto erbij gemaakt. En ook ik werd wel een beetje blij van mijn verhaal en de foto.