Dit is niet echt een zwijmelplaat, en tegelijkertijd toch weer wel, al doet het effect dat de muziek op mij heeft eerder denken aan zwelgen, zwelgen in mijn verdriet. Geeft niks, moet ook gebeuren, het is nu wel weer over en het is zonder meer een prachtige lied dat ik graag wil delen.
Dit gebeurde er vanmorgen: ik zette Spotify aan, terwijl ik aan het schrijven was. Ik koos voor Zazi zingt Dorrestijn. Prachtige, goed bij elkaar passende vrouwenstemmen die de melancholische teksten van Dorrestijn een heel andere twist geven.
En toen was daar, na zeven magnifique gezongen gedichten, ineens het nummer dat jij er niet meer bent en was ik in tranen.
Dat is niet erg, dat hoort erbij. Het is alleen vervelend dat het altijd onverwacht komt. Ik bedoel; rouwen na het verlies van de liefde van je leven, is normaal. Je huilt, je komt nergens meer toe, je bent alleen nog maar bezig met die ene en met je verlies en na verloop van tijd stabiliseert het enigszins. Dan probeer je je leven weer een beetje op te pakken, afleiding te zoeken, leuke dingen te doen – in je eentje dat dan weer wel – maar het lukt. Het moet lukken, want het leven gaat door. En dat gebeurt ook. Met horten en stoten, met terugval, maar ook met mooie en gelukkige momenten. En dan; je ziet een foto, hoort een liedje, rijdt langs een plek waar je vaak met hem kwam, schrijft een stukje dat lang is blijven liggen over de tijd voor zijn dood. En er vloeien tranen die je niet kunt tegenhouden. Verdriet komt op alsof alsof het allemaal gisteren gebeurd is. Het is enorm vermoeiend en ook louterend, want daarna ben je leeg, maar kun je wel weer een stukje verder.
Enfin, dit nummer raakte mijn gevoelige snaar en ik was even een poosje niet aanspreekbaar, ook niet voor mezelf. Maar het is en blijft een prachtige tekst, wonderschoon gezongen door de dames van Zazi, dus ik wilde dit wel delen via ZwoZ. Helaas staan ze niet met dit nummer op Youtube, dus dat gaat niet. Ze hebben hun muziek wel op Spotify, iTunes en Deezer. En daar kan ik weer geen link van downloaden. Erg jammer.
In plaats daarvan een (veel minder mooie) vertolking van Hans Dorrestijn zelf. Had ik deze versie vanochtend gehoord, dan had ik er geen traan om gelaten.
Wil je dit nummer van Zazi horen? Zoek het dan even op bij Spotify, iTunes of Deezer.
Het is echt de moeite waard!
je hoort zo vaak beweren
dat uiteindelijk alles went
maar hoe moet ik ooit wennen
aan dat jij er niet meer bent
al blijf ik steeds proberen
het te dragen als een vent
ik kan er niet aan wennen
dat jij er niet meer bent
de tijd heelt alle wonden
dat is algemeen bekend
maar ik ben de tijd verloren
nu dat jij er niet meer bent
je wil me niet meer kennen
’t is een gek die dat ontkent
desondanks zal ik nooit wennen
aan dat jij er niet meer bent
ik blijf me maar beklagen
een gebed is ’t zonder end
omdat ik niet kan verdragen
dat jij er niet meer bent
maar ergens op de wereld
op een ander continent
fluistert iemand in je oren:
‘Goddank dat jij er bent’
toch blijf ik zo naar je verlangen
dat ik er moe van ben
en ze mogen me verhangen
als ik er ooit aan wen
Trees’ Zwijmelen op Zaterdag (sinds 11-11-2017) ~ 291 ~ voorheen bij Marja (sinds 17-11-2012)
BewarenBewaren
BewarenBewaren
BewarenBewaren
BewarenBewaren
BewarenBewaren
BewarenBewaren
BewarenBewaren
BewarenBewaren
BewarenBewaren
BewarenBewaren
BewarenBewaren
Mooi verwoord Joke.. Zo denk ik ook dat het zal zijn als je heel veel van iemand hebt gehouden. De tekst is mooi, de stem doet me niks. Dank voor het meedoen weer!
Nee, die stem van Hans Dorrestijn doet mij ook niets. Het waren de stemmen van Zazi die deze tekst zongen. Dàt was prachtig en ontroerend.
Ik heb Hans niet helemaal afgeluisterd, hoewel ik eigenlijk toch wel een fan van hem ben. De hulpeloze, onhandige man die het zo goed probeert te doen – maar zijn teksten spreken me vrijwel altijd erg aan, en zijn zang past er zo goed bij. Maar in dit geval is het euvel dat de opname rampzalig is gemaakt, zijn stem verliest het gevecht met de piano. Ik heb een stukje Zazi gehoord, want ik had geen zin om her en der in te loggen; ik kan me goed voorstellen dat dat je raakte.
Zo precies als je het zegt heb ik het ook wel ervaren. Alleen niet zo optimistich (klinkend).
Je leven oppakken heb ik nooit meer ervaren. Je moet een nieuwe leven maken want je wederhelft is weg. Wederhelft krijg opeens dan pas echt betekenis, je andere helft, je aanvullende helft is weg.
Ik deed er 7 jaar over, nu pas sinds kort voel ik me er los van. Maar weet zeker dat iets me ook zo weer kan raken. Alleen niet meer zoals in het begin.
Je wilt dan de liefde nog blijven voelen, je liefde nog niet kwijtraken, hem niet verliezen, terwijl je weet dat je hem kwijt bent. Op dat moment is het verdriet ook helend. Alleen de tijd heelt niet de wond, hij overschrijft het hooguit.
Je hebt gelijk. De tijd heelt niet alle wonden en de pijn van je andere helft verliezen gaat nooit helemaal over. Net zo min als de pijn van het verliezen van een kind. Ook dat blijft een litteken dat opspeelt bij slecht weer. Ik kan me heel goed voorstellen dat je er zeven jaar over hebt gedaan. Je moet je op zijn minst aanpassen aan een leven zonder hem.
En het klinkt optimistisch omdat ik wil dat ik het leven weer op kan pakken en omdat ik vanuit mijn vak weet dat het gaat zoals ik beschrijf. En hoe ouder je wordt, hoe meer je je realiseert dat het leven te kort is om zo lang te treuren. Maar ja, verdriet komt wanneer het komt en het duurt zolang als het duurt. Daar doe je weinig tegen. Het gevaar is dat je na het doormaken van een dergelijk verdriet, nooit meer op dezelfde manier investeert in een relatie: zoiets wil je niet nog een keer meemaken.
Dat heb je heel juist beschreven, ik herken het gevoel en dit verdriet bij een herinnering. Nog steeds.
Het lied ken ik maar liever hoor ik Zazi. Goeie tekst.
Zazi zingt het echt vele malen mooier!