Joan Baez (1941) is voor mij de personificatie van de protestgeneratie en vooral van Woodstock (1969). Helemaal mijn tijd. Ze zong vaak met Bob Dylan (1941), eveneens een protestzanger uit die tijd. Dit lied, Donna Donna, was – voor zover ik het mij herinner – zo ongeveer het eerste wat ik van haar hoorde. Het stamt uit 1960 en ik krijg nog steeds kippenvel als ik het hoor.
***
In 2018 zong ze het nog eens in Berlijn. Minstens zo mooi. In februari 2019 gaf ze het allerlaatste concert van haar afscheidstournee in Carré, Amsterdam. Het zingen begon haar teveel moeite te kosten (Trouw, 5 februari 2019).
***
Ik krijg zo’n beetje per dag wel `n stuk of drie nieuwe bloggers en die willen dat ik hun lees . . . Voor de duizenste keer: Ik blog dus voor me zuster in Sylt, zij vindt dat ik professioneel schrijf en fotografeer. Verder hou ik het netjes & keurig, maar kan het allemaal niet meer aan.
Dus, negeer ik alles anders kan ik Mieppie nog niet eens iets te eten geven. Sorry Joke! * http://www.friedabblog.wordpress.com * Amsterdam, 18 juli 2019 * Liefs van Elfriede!
Lieve Elfriede, je hoeft mijn blog niet te lezen hoor. Ik ben jouw blog toevallig tegengekomen en heb even gewoon even ergens op gereageerd, meer niet.
Puur jeugdsentiment. En daarom was het voor ons genieten!
Ja, goed om haar en haar muziek niet te vergeten!
Uiteraard weet ik wie Joan Baez is en sommige van haar songs, maar ze is bij mij toch een beetje onderbelicht gebleven tussen alles wat er toen gemaakt werd en mijn smaak die zich nog verder ontwikkelen moest…
Fijn om haar weer eens te horen!
Het is ongelofelijk wat er toen aan muziek geproduceerd werd. Het ging maar door.