Als ik dit liedje hoor, en speciaal deze versie, gezongen door Jo Stafford en Gordon Macrae, krijg ik kippenvel en tranen in mijn ogen. Hun stemmen zijn zó mooi met elkaar in harmonie, dat het inderdaad wel engelengezang lijkt. Althans, zoals ik me in de jaren vijftig -toen ik dit liedje voor het eerst hoorde- engelengezang voorstelde. Pure nostalgie!
Tekst en muziek werden in 1868 geschreven door Septimus Winner. Het derde couplet (zie onderaan*) werd in de modernere versies weggelaten.
Soft as the voice of an Angel
Breathing a lesson unheard
Hope with a gentle persuasion
Whispers her comforting word
Wait, till the darkness is over
Wait, till the tempest is done
Hope for the sunshine tomorrow
After the shower is gone
Whispering hope (whispering hope)
Whispering hope
Oh, how welcome thy voice
Making my heart (making my heart)
In its sorrow rejoice
Whispering hope (whispering hope)
Whispering hope
Oh, how welcome thy voice
Making my heart (making my heart)
In its sorrow rejoice
If, in the dusk of the twilight,
Dim be the region afar,
Will not the deepening darkness
Brighten the glimmering star?
Then when the night is upon us,
Why should the heart sink away?
When the dark midnight is over,
Watch for the breaking of day.
Whispering hope (whispering hope)
enz.
Er zijn meer versies die ik mooi vind, waaronder die van Jim Reeves, de veel te vroeg overleden countryzanger met die prachtige stem.
Dit nummer is duidelijk een evergreen, want veel bekende, en onbekende, artiesten hebben het op hun repertoire gehad, zoals o.a.
1956 Julie Andrews en Dinah Shore|
1957 Pat Boone
1960 Jim Reeves
1961 Mieke Telkamp en Yvonne Oostveen
1966 Skeeter Davis
1970 John Woodhouse met het Westlands mannen- en meisjeskoor – kippenvel!
1976 Willie Nelson
2003 Dolly Parton,
en vele vele anderen!
Wil je nog meer Zwijmelen op Zaterdag? Surf dan naar Marja voor een overzicht van de zwijmelste songs.
*Winners derde couplet:
Hope, as an anchor so steadfast,
Rends the dark veil for the soul,
Whither the Master has entered,
Robbing the grave of its goal;
Come then, oh, come, glad fruition,
Come to my sad weary heart;
Come, O Thou blest hope of glory,
Never, oh, never depart.
De Jo Stafford duet versie zou ik járen geleden ook mooi gevonden hebben, nu krijg ik de neiging de stroop om mijn mond weg te vegen en kan ik me voorstellen op een avondje bij een kaarsje naar Jim Reeves te luisteren en dan de honing wegsmeren 🙂
Heerlijke zwijmel. Mijn keuze is Reeves
Groetje, Ria
Er is weer een WE-300. Doe je mee?
’t Zou me een eer zijn.
Ik vind de versie van Reeves mooi, maar ga uiteindelijk toch voor die van Stafford. Reeves is goed maar hij heeft de neiging tot vervlakking. De spanning is uit de liedjes. Toch hoor ik hem graag, met name als hij Scarlet Ribbons zingt. Da’s ook zo’n evergreen die al door velen is gezongen.
Mooi stuk Joke. Van genoten.