Het absolute nulpunt: wat te doen met je concepten?

Bloggen bij WordPress houdt ook in, dat je berichten waar je (nog niet helemaal) tevreden mee bent, kunt bewaren in de afdeling ‘concepten’. Ik doe dat vaak. Soms werk ik weer even aan zo’n bericht en plaats ik het alsnog. Andere berichten verdwijnen omdat het toch niet werd wat ik voor ogen had. Van sommige probeersels gebruik ik delen in nieuwere berichten, zodat een groot deel van zo’n oud concept alsnog verwerkt wordt. Restverwerking. Mooi toch?
En een flink aantal blijft gewoon staan, omdat ik denk dat er toch nog wel potentie in zit, maar ik telkens geen idee heb hoe ik die potentie moet waarmaken. Of omdat er nog stukjes in zitten waarvan ik denk dat ik die ooit nog wel eens ergens kan gebruiken. En vervolgens vergeet ik ze weer.

Mijn oudste concept op WordPress dateert van 9 augustus 2010. Dat wil zeggen: die dag heb ik dat bericht voor het laatst bijgewerkt, ben ik verder gegaan met andere berichten en is dit bericht langzamerhand uit mijn gezichtsveld verdwenen. Het ging over mijn kennismaking met de ouderenzorg in de GGZ. Nog zo’n oudje komt uit 2011. Van 20 februari om precies te zijn. Het heet 40 jaar jojoën; over mijn avonturen met afvallen en aankomen. Dan nog eentje van 19 juni, over mijn avonturen als leerkracht in het middelbaar beroepsonderwijs, geschreven naar aanleiding van een herinnering van een medeblogger. Toen wel degelijk gepubliceerd, maar om de een of andere reden (welke ben ik vergeten) toch weer teruggezet naar concept en, zo blijkt nu, opnieuw gepubliceerd in mei 2019. Uit 2013 stamt het begin van een thriller die ik nooit heb uitgewerkt. Er staat nog een handvol uit 2014 en 2015 in de wacht, maar het overgrote deel van mijn WordPress blog-to-be verzameling stamt uit 2019 en 2020.

Enfin, ik neem aan dat iedereen ergens wel zo’n stuwmeer aan halfvergeten teksten heeft staan. Overigens heb ik ze niet alleen op WordPress, maar ook in ladingen notitieboekjes en in Evernote, Pages of Word op mijn tablet en mijn pc. Ik schrijf namelijk al zolang ik kan schrijven, altijd, overal, en niet erg systematisch. Ik heb dus mappen en usb-sticks vol materiaal ‘waar ik misschien nog iets mee kan’. Het gevolg is dat ik af en toe verrast word door mezelf en (soms met rooie oortjes(!)) teruglees wat ik destijds aan het geduldige papier heb toevertrouwd.

Soms gaat dat zelfs zo ver dat ik niet kan geloven dat ik dat echt zelf heb geschreven. Het moet wel, want het zijn mijn eigen notities, in mijn eigen handschrift, gemaakt vlak na de gebeurtenissen die ik zelf heb meegemaakt, maar heb ik die dingen werkelijk zo beleefd? Ik zou er op dit moment mijn hand niet meer voor in het vuur durven steken. Wat meteen maar weer aantoont dat mensen grote veranderingen kunnen doormaken in hun leven, of zich juist dingen herinneren die misschien niet helemaal zo gebeurd zijn, getuige de aantekeningen die ik zelf gemaakt heb.

Nou ja, lang verhaal kort: ik ga me maar eens buigen over mijn schrijfsels om te kijken wat weg kan en waar ik nog wat van kan maken. Dan komt hopelijk mijn normale inspiratie ook weer terug. Want die is op dit moment tot het absolute nulpunt gezakt.

Afbeelding van Engin Akyurt, via Pixabay