Het witte steentje

Ver van de bewoonde wereld lag een oud landschap met donkere dennenbomen op zachtgroene, lichtglooiende heuvels. De zon speelde er af en toe met de toppen van de bomen, maar kon nergens echt doordringen. In de bossen was het altijd donker en de dikke nevel die ’s morgens over de dalen lag, trok nooit helemaal weg. Ergens halverwege een van de heuvels was een diepe inham. Daar stond een eenvoudige houten hut met een rood pannendak. De vensters waren klein en ondoorzichtig, maar de deur stond altijd open. In de hut woonde een vriendelijke, wijze oude man. In het dorp, diep beneden in het dal, sprak met eerbied en genegenheid over hem. Ze noemden hem de Grote Tovenaar, omdat hij oplossingen had voor elk probleem waarmee ze bij hem kwamen.

Maar nu was de oude man moe en terneergeslagen. De mensen wilden steeds meer van hem en begonnen onredelijke eisen te stellen. Ze waren zijn hulp en wijsheid zo vanzelfsprekend gaan vinden, dat ze vergaten dat hij maar een gewone oude man was. Daarom besloot hij om de deur van de hut een poosje dicht te laten eens diep te denken over zichzelf. Hij was stopte met raad geven en vroeg aan alle mensen die naar de hut kwamen, of zij hem konden helpen. Maar iedereen was zó teleurgesteld in de grote tovenaar, dat ze, zonder iets te zeggen, rechtsomkeer maakten toen bleek dat hij zelf hulp nodig had. Maar daar waren ze niet voor gekomen en ze namen het hem zelfs een beetje kwalijk dat hij geen echte Magiër was.

Op een ochtend stond de oude man in gedachten verzonken voor zijn raam. Hij was die dag erg verdrietig, want er was al weken niemand meer op bezoek gekomen. Ineens zag hij buiten op de vensterbank een prachtig wit steentje liggen. Het schitterde in het zonlicht en gaf hem een warm gevoel. Daardoor herinnerde hij zich met een schok dat hij wel degelijk een echte vriend had. Een andere wijze man, ook al oud, die zich had terug getrokken in een huisje op een van de heuvels verderop aan de rand van een vennengebied.

Zijn sombere stemming verdween. Hij was weliswaar erg gehecht aan de eeuwenoude plek waar zijn huisje stond, maar hij kon – net als zijn vriend – ook naar een van de andere heuvels gaan. Wie weet wat hij daar zou vinden.

Een wijs man zoekt het in zichzelf, de dwaas zoekt het in anderen.
Confucius (551 tot 479 v. Chr.)