Les trois cloches – zwijmelen op zaterdag

Ik was vijf toen ik dit prachtige lied voor het eerst hoorde. Het wordt gezongen door Edith Piaf samen met Les Compagnons de la Chanson. Het lied beschrijft drie episoden uit het leven van Jean-François Nicot. Bij alle drie de gelegenheden luiden de klokken van het kleine kerkje in de vallei waar hij zijn leven doorbrengt: als hij gedoopt wordt, als hij trouwt met zijn Elise en bij zijn uitvaart. Niets bijzonders dus. Maar de zang èn de muziek bezorgde mij toen al kippenvel en doet dat nog steeds. Héérlijk!

Les trois cloches is een Franstalig lied, geschreven door de Zwitserse dichter en componist Jean Villard (1895-1982) in 1939. Het werd in 1948 door Bert Reisfeld in het Engels vertaald als The Three Bells die Jean Francois omdoopte tot Jimmy Brown. Een jaar later maakte Dick Manning een alternatieve vertaling: While the Angelus Was Ringing. Zowel in het Frans als in het Engels werd het door diverse artiesten opgenomen, zoals Andy Williams, Nana Mouskouri, Frank Sinatra, Roy Orbinson, Chet Baker, Mireille Matthieu en Ray Charles.

Het nummer is ook opgenomen in het Italiaans als Le tre campane, in het Spaans als Jimmy Brown (door de groep Mocedades), in het Duits als Wenn die Glocken hell erklingen, in het Zweeds als Och vi hörde klockor ringa en in het Nederlands als De drie klokken (door o.a. Bob Scholte en de Zangeres Zonder Naam). In 1982 maakte André van Duin met Bim Bam een parodie over een koster die kan niet ophouden met het luiden van de klokken en om het leven komt als een klepel naar beneden komt.

(Meer zwijmelen op zaterdag of zelf meedoen? Kijk dan bij Marja).