Observeren? Of deelnemen?

Net drie weken in Amerika geweest en veel gezien. Prachtige kust, mooie bergen, eindeloze bossen, glooiend landschap. Maar ik weet niet waar ik over zal schrijven en ook de foto’s die ik gemaakt heb, zijn -over het geheel genomen- niet echt spannend, zelfs niet een klein beetje. (Nou ja,sommige zijn wel leuk, niet overdrijven Zelf). Toch heb ik het erg naar mijn zin gehad daar. Ook deze keer weer veel vreemde mensentypes gezien en vermeldens-waardige zaken gespot, maar er komt geen verhaal bij.
Tijdens de reis zelf kwam ik ook al niet toe aan schrijven, terwijl ik in voorgaande jaren nooit wist hoe snel ik mijn verhaal op de pc kwijt moest. Vaak ging ik er twee of drie keer per week voor naar een internetcafe. En nu had ik mijn eigen laptopje bij me en kwam er niks. Treurig gewoon. En als ik wel schreef, zoals hoe de heenreis verliep, dan werd het eerder een feitenrelaas dan een leuk verhaal >klik<

Hoe zou dat komen? Writersblock? Heb ik al eerder last van gehad, maar dit voelt anders. Verdwijnt mijn creativiteit? Droogt mijn fantasie op? Zijn het de pillen die ik sinds een paar maanden slik? Dat zou kunnen, want daardoor vervlakken je emoties. Hoewel… ik ben wel wat onverschilliger geworden, maar ik voel me wel veel beter;  in mijn geval vervlakken vooral de negatieve emoties; mijn ‘emotionele incontinentie’ is weg, sombere gevoelens, stress en geirriteerdheid verdwenen. Ik voel me nu eindelijk zoals ik denk dat een mens zich hoort te voelen. Heel prettig, ik slaap goed en heb meer energie, maar ik kom er met mijn schrijvershoofd niet bij. Ik kan het niet aanraken. Ik ben aanwezig, heb het naar mijn zin, maar onthoud er maar weinig van. Alles vliegt zo weer uit mijn geheugen, terwijl ik bekend sta als een kei in het onthouden van de kleinste details. Wat ik ook deed, waar ik ook was, altijd zag ik verrassende, verbazingwekkende, of eigenaardige voorvallen waar ik nodig iets over moest zeggen. En ik onthield het met gemak tot ik achter mijn pctje kroop.

Het is echt opvallend. Tot voor kort schreef ik over alles wat ik meemaakte als een film. Ik stond erbuiten en observeerde de wereld, en mezelf, van opzij. Met mijn fotografische geheugen kon ik feiten en omstandigheden bijna letterlijk onthouden. Vervolgens schreef ik het op om het te verwerken, te duiden, te kunnen zien wat er was gebeurd. Nu mijn stemming door de pillen verbeterd is, observeer ik niet, maar zit ik er midden in. Doe ik mee in het moment. Dat is fijn, ik voel me heel plezierig, maar daar blijft het bij. Ik onthoud er niets tot weinig van, omdat mijn gewoonte om alles te registreren op deze manier (als deelnemer aan het moment) niet lukt.

Het zijn vast die pillen. Dat kan bijna niet anders, Wel jammer, want mijn stemming is prima. Die wil ik wel zo houden, al is de prijs wel erg hoog als ik daardoor niet meer lekker kan schrijven.
Lastig!