600 miljoen minder naar psychische zorg!

Patiënten met psychische problemen gaan eigen bijdrage betalen, patiënten met lichamelijke kwalen niet.

Wordt er in de gezondheidzorg 395 miljoen bezuinigd op zaken waar ik het mijne van denk, voor de psychische zorg wordt vanaf 2012 600 miljoen minder uitgegeven.

Het kabinet hoopt dat mensen bij ‘klein leed’ dan geen beroep meer doen op psychiatrische hulp. Mensen moeten hun problemen weer wat vaker ‘in eigen kring uitvogelen’, zegt minister Schippers van de VVD. Alsof ze dat niet eerst proberen voordat ze zich melden voor een behandeling bij een psycholoog. Alsof mensen het leuk vinden om naar een psychiater te gaan. En als ze dan eindelijk de moed hebben kunnen opbrengen om naar een psycholoog te gaan (neem maar van mij aan dat heel veel mensen dat nog steeds een afgang vinden), worden, in plaats van de huidige acht, nog maar vijf consulten vergoed uit de basisverzekering. Daarbij gaat de eigen bijdrage omhoog van 15 naar 20 euro per gesprek en komt er in de tweedelijn een eigen bijdrage van 100 tot 295 euro, afhankelijk van de lengte van hun behandeling. Dan hebben we het dus over patiënten met zware psychische problemen, die daardoor langdurig psychiatrische begeleiding nodig hebben. Verder komt er een eigen bijdrage van 145 euro per maand voor patiënten die opgenomen zijn in een instelling voor geestelijke gezondheidszorg, vaak mensen die op bijstandsniveau leven. En last, but not least, gaat de behandeling van een aanpassingsstoornis uit het basispakket.

De opmerking van de minister dat mensen die nu bij de psycholoog lopen, hun problemen in eigen kring kunnen oplossen, vind ik onzin en is eenvoudig te weerleggen. Als mijn cliënten dat hadden gekund, waren ze niet in behandeling gegaan, maar hadden ze het inderdaad zelf wel opgelost. Vaak lopen mensen jaren met problemen voordat ze er überhaupt zelfs maar aan durven denken om de stap te nemen. “Ik ben toch niet gèk”, hoor ik vaak op mijn spreekuur. Nee, dat bent u niet, zeg ik dan naar waarheid. U bent psychisch ziek en daar is gelukkig wat aan te doen.

Met  vijf consulten in de eerstelijn kun je aardig wat problemen te lijf, al kun je het ook ‘pleisters plakken bij psychische problemen’ noemen.  Ook de tweedelijn gebruikt de vijf-gesprekken-methode in de hoop dat cliënten snel opknappen, maar vaak zijn vijf gesprekken eenvoudigweg te weinig om de problemen opgelost te krijgen. Deze mensen zullen dus ofwel meteen moeten worden doorverwezen naar de tweedelijn – wat veel duurder is, ofwel gaan na die vijf consulten alsnog de tweedelijn in – wat het dubbel duur maakt.

Ik vind het discriminerend om psychiatrische patiënten wel een eigen bijdrage te laten betalen voor de hulp die ze krijgen en andere patiënten niet. Het levert bovendien het stigma op dat het allemaal niet zo erg zou zijn. Maar mensen met een depressie, een angststoornis, met rouwproblemen of een persoonlijkheidsstoornis, zijn net zo ziek als mensen met een maagzweer, een longontsteking of kanker.

Kunnen mensen dan niet wat meer zelf betalen? Natuurlijk wel. Ze hebben ook geld over voor het onderhoud aan hun auto, dus waarom dan niet voor hun eigen psychische gezondheid? Maar het is de manier waarop; als je een eigen bijdrage invoert voor psychische behandelingen, moet je dat óók doen voor medische behandelingen. Èn je moet ervoor zorgen dat niet de mensen met de laagste inkomens het gelag gaan betalen.